سرگرمی » سرگرمی

اگر تاکنون بازی زولا را تجربه کرده باشید، قطعا با بخش فروشگاه و انتخاب سلاح‌‌های آن‌ روبرو شده‌اید. در ادامه قصد داریم در مورد نحوه خریداری اسلحه‌ها و شخصی‌سازی آن‌ها در زولا صحبت کنیم.

فروشگاه

در بخش فروشگاه بازی زولا، هفت دسته متفاوت وجود دارند که اولین آن‌ به سلاح‌ها مربوط می‌شود. در بخش سلاح‌ها نیز شش بخش جداگانه با اسامی سلاح اصلی، کلت کمری، سلاح سرد، نارنجک و اضافه‌ها وجود دارد. برای خرید این اسلحه‌ها باید از سکه‌هایی که طی بازی کردن آن‌ها را به دست آورده‌اید استفاده کنید. همچنین می‌توان با استفاده از درگاه شتاب هم تعداد این سکه‌ها را افزایش داد تا کار برای پیشرفت شما آسان‌تر از گذشته شود.

بخش فروشگاه بازی زولا

بعد از انتخاب اسلحه مورد نظرتان، می‌توان مشخص کرد که قصد خرید اسلحه‌ را برای چه مدت زمانی دارید. بعد از خرید اسلحه و پایان وقت معمول می‌توانید با پرداخت دوباره سکه، اسلحه خود را این‌بار برای مدت زمان بیشتری تمدید کنید.

با انتخاب هر اسلحه، ویژگی‌های آن مثل قدرت تخریب، انحراف، لگد اصلحه، حجم کالیبر و موارد دیگری به نمایش گذاشته می‌شوند و شما می‌توانید بر اساس نیاز خود فیلترهای خاصی را برای فروشگاه تعریف کنید که اسلحه‌ها را با ویژگی‌هایی که شما آن‌ها را می‌خواهید نمایش دهد.

در ضمن امکان هدیه دادن اسلحه نیز وجود دارد و شما می‌توانید یک اسلحه را خریداری کرده و با انتخاب گزینه هدیه به دوستان، آن را به یکی از دوستان خود در زولا بفرستید.

همچنین بخشی به نام آیتم‌ها در فروشگاه وجود دارد که در آن می‌توانید کارت‌های مختلفی را نظیر کارت افزایش امتیاز تجربه، تغییر اسم و دوباره تعریف کردن اطلاعات خریداری کنید.

این را هم بگویم که فروشگاه تنها با خرید آیتم‌ها و اسلحه‌ها محدود نشده و شما در بخش بسته‌های اضافی می‌توانید مواردی همچون خرید دستکش برای عملکرد سریع‌تر تعویض سلاح‌ها، خرید جلیقه ضد گلوله برای کمتر آسیب دیدن و حتی بسته افزایش سرعت شخصیت خودتان را خریداری کنید.

ارتقا اسلحه

همان‌طور که گفتیم، شما می‌توانید اسلحه‌های خود را در شش کلاس جداگانه خریداری کنید. در کل امکان شخصی سازی ۴ مجموعه اسلحه در زولا وجود دارد که شما در هنگام شروع هر بازی یا بعد از مرگ کاراکترتان می‌توانید آن‌ها را تغییر داده و از یکی دیگر از مجموعه‌ها استفاده کنید.

در مقاله‌ای جداگانه به این موضوع خواهیم پرداخت که این مجموعه‌ها چگونه باید شخصی سازی شوند تا به پیروزی شما در نبردها کمک کنند اما همین حالا کافی است بدانید که با خرید هر اسلخه می‌توان مشخص کرد که او در کدام از یک از ۴ مجموعه قرار بگیرد.

بخش ارتقا اسلحه

حال و قبل از آن که وارد یکی از سرورهای بازی زولا بشوید بهتر است حداقل اسلحه اصلی خودتان را ارتقا دهید. برای انجام این کار، اسلحه مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه ارتقا را انتخاب کنید.

برای ارتقا اسلحه در زولا، شما به یک سری مواد معدنی خاص مثل تیتانیوم و کبالت نیاز دارید که با تجربه بازی و خرید بسته‌های آن به آن‌ها دسترسی پیدا خواهید کرد.

بعد از آن مواد مورد نیاز برای ارتقا سلاح فراهم شد،‌ می‌توانید گزینه ارتقا سلاح را انتخاب کنید. البته باید به این نکته دقت کرد که برای ارتقا اسلحه به هر سطح یک شانس موفقیت مشخص شده که البته شانس موفقیت را می‌توانید با خرید یک سری آیتم‌ها افزایش بدید.

نباید از این نکته غافل شد که اگر ارتقای اسلحه شما با موفقیت انجام نشود، مقداری از مواد معدنی به دست آمده توسط شما از دست خواهد رفت.

سفارشی سازی اسلحه

مانند هر عنوان آنلاین دیگری، در بازی زولا هم می‌توانید اسلحه خودتان را با گزینه‌های متنوعی که بازی در اختیار شما قرار می‌دهد شخصی سازی کنید.

برای آغاز سفارشی سازی اسلحه خودتان باید به بخش سفارشی کردن رجوع کنید. در آن‌جا و به دست آوردن آیتم‌های گوناگون، دسته‌ کارت‌هایی با سطوح مختلف مشخص شده‌‌اند که بر اساس قیمتی که دارند، آیتم‌های بهتری را در اختیار شما قرار خواهند داد.

بخش خرید کارت‌ها

آیتم‌های این دسته کارت‌ها را می‌توان در شخصی سازی اسلحه‌های مختلف استفاده کرد. البته این موضوع را هم باید بدانید که بعضی از آیتم‌ها تنها برای اسلحه خاصی قابل استفاده هستند. برای مثال آیتم‌های نظیر لیزر را می‌توان روی اسلحه‌های دوربرد استفاده کرد و مواردی همچون صدا خفه کن بیشتر در اسلحه‌های اتوماتیک کاربرد دارند.

خرید آیتم‌های ظاهری در زولا از آن‌ جهت اهمیت دارد که تنها شامل موارد تزیینی نشده و بعضی از آن‌ها مثل صدا خفه کن تاثیر مشخصی روی موفقیت شما خواهند گذاشت.

در مقالات بعدی زولا به چگونگی موفقیت در این بازی و حالت‌های مختلفی که شما می‌توانید این عنوان را تجربه کنید خواهیم پرداخت.

رایان به عنوان یک کلاس اولی تفاوت زیادی با هم سن و سال‌های خودش ندارد و مثل دوستان هفت ساله خود عاشق اسباب بازی و قطار است؛ البته نکته‌ای در مورد رایان وجود دارد که باعث می‌شود او از انجام این کار میلیون‌‌ها دلار درآمد کسب کند.

تفاوت او با دیگر بچه‌ها این است که رایان به جای اتاق خواب خود، جلوی دوربین با اسباب‌ بازی‌ها بازی می‌کند و نتیجه را با میلیون‌ها مشترکش که اکثرا سن و سالی مانند خود او دارند، در یوتیوب به اشتراک می‌گذارد.

او را می‌توان یکی از شناخته شده‌ترین سلبریتی‌های یوتیوب دانست. از زمان آغاز کار رایان در سال ۲۰۱۵ تا امروز، ویدیوهای او بیش از ۲۶ میلیارد بار دیده شده‌اند و او در مجموع توانسته تا ۱۷.۳ میلیون مشترک منحصربه‌فرد در یوتیوب پیدا کند.

این میلیون‌ها بازدید به دنبال خود پول هنگفتی را هم برای او به ارمغان آورده‌اند و به گزارش نشریه فوربس، رایان با دریافت ۲۲ میلیون دلار طی مدت زمان ۱ سال، یکی از پردرآمدترین ستاره‌های یوتیوب محسوب می‌شود.

رایان که خودش را سرگرم کننده و بامزه می‌داند، بیشتر از همه به خاطر ویدیوهای آنباکسینگ خود شناخته می‌شود. طی این سری ویدیوها او اسباب بازی یا گجت‌های الکترونیکی خریداری شده را جلوی دوربین بازگشایی می‌کند.

برای مثال یکی از پربیننده‌ترین ویدیوهای به او به باز کردن یک تخم مرغ بزرگ برای پیدا کردن یکی از شخصیت‌های دیزنی مربوط می‌شود. او در بعضی از ویدیوهای خود خرابکار‌هایی را انجام می‌دهد که بسیاری از والدین از آن‌ها بیزار هستند؛ خرابکاری‌هایی که البته میلیون‌ها دلار را روانه حساب‌ خانواده رایان کرده است.

تقریبا تمام درآمد رایان از تبلیغاتی که قبل از آغاز ویدیوی او در یوتیوب پخش می‌شوند به دست می‌آید که هر روزه با افزایش تعداد مخاطبانش، این مبلغ هم افزایش پیدا می‌کند.

۱۵ درصد درآمد رایان به یک حساب بانکی که او هنگام رسیدن به سن قانونی به آن دسترسی خواهد داشت منتقل می‌شود و بخشی از هزینه‌ها هم به تولید ویدیو و خرید این اسباب بازی‌ها اختصاص دارد.

البته در حال حاضر انتقادهای زیادی به تحت فشار گذاشتن کودکان برای کسب درآمد وجود دارد. نظر شما در رابطه با این موضوع چیست؟

با توجه به مشکلاتی که خودروسازان با آن دست به گریبان هستند، مسائل مرتبط با تولید از جمله استاندارد‌سازی محصولات را با چالش مواجه کرده است.
از اول تیر 97 مرحله دوم اجرای استاندارد مصرف سوخت خودروها آغاز شده که این استاندارد نسبت به دو و نیم سال قبل سختگیرانه تر شده و خودروسازان و وارد کنندگان تا تیر 99 فرصت دارند که وارد مرحله سوم اجرای استاندارد شوند. رئیس استاندارد و تدوین معیار بخش حمل‌ و نقل شرکت بهینه‎سازی مصرف سوخت اعلام می کند که خودروسازان تا این لحظه هیچگونه برنامه و درخواست جدیدی به شرکت بهینه سازی مصرف سوخت ارائه نداده اند.
تولیدات خودروسازان کشور در بازارهای جهانی نقش چندانی ندارند و عمدتا موضوع رعایت استانداردها درخصوص بازارهای داخلی مدنظر قرار می‌ گیرد.

مریم مهدی نژاد اظهار داشت: تاکنون هیچ برنامه ای را از خودروسازان دریافت نکرده ایم و تجربه نیز نشان داده که صنعت خودروسازی کشور چندان هم با برنامه کار نمی کند. مثلا ممکن است دو سه ماه مانده به اجرای استاندارد برای درخواست تعویق استاندارد یا اقدمات دیگر، اقدام کنند ولی درحال حاضر به صورت رسمی هیچ درخواستی از خودروسازان نداشته ایم.
وی در پاسخ به این سوال که در صورتیکه خودروسازان قادر به تطبیق خود با برنامه اعلام شده در خصوص اجرای استانداردهای ۸۵ گانه نباشند، آیا برنامه های جایگزین یا تخفیف یافته ای در نظر گرفته شده است، گفت: قطعا نمی شود برای همه چیز به شیوه صفر و یکی عمل کنیم. ما چهار سال پیش دور یک میز نشستیم و مجموعه ای از تصمیمیات گرفته شد و خوشبختانه مرحله اول آن انجام شده و در اجرای مرحله دوم به سر می بریم.
وی افزود: ما مصر هستیم که باید استانداردهای ۸۵ گانه مطابق با تصمیمات اخذ شده اجرایی شود ولی اگر به هر دلیلی مشکلاتی وجود داشته باشد که وزارت صمت با ما مطرح کند آنگاه باید جلساتی برگزار شود که در آن جلسات قطعا محیط زیست، سازمان ملی استاندارد، شرکت بهینه‎سازی مصرف سوخت و وزارت صمت حضور خواهند داشت و گفتمان های لازم انجام خواهد شد.

او ادامه داد: ممکن است توافق ایجاد شود و یا مباحث به هیات دولت ارجاع داده شود. هیات دولت ممکن است اعلام کند که بنا بر دلایلی استاندارد را یک سال به تعویق اندازید یا ممکن است بازنگری در استاندارد انجام شود. بحث بازنگری در استاندارد در همه جای دنیا وجود دارد، یعنی به این شکل نیست که ما مساله ای را مطرح کنیم و هیچ انعطافی نداشته باشیم، ولی در حال حاضر سیاست ما این است که باید مطابق با آن چیزی که در خصوص استاندارد گفته شده عمل کنیم.
وی گفت: خودروسازان از سه سال پیش از برنامه استانداردهای ۸۵ گانه آگاهی داشته اند و باید از همان موقع برنامه ریزی لازم را انجام می داده تا بتوانند در افق ترسیم شده به اهداف گفته شده دست یابد.
مهدی نژاد در خصوص همکاری شرکت بهینه‎سازی مصرف سوخت و دیگر سازمان ها در زمینه توانمندسازی خودروسازان در حوزه استاندارد گفت: در حال حاضر با توجه به ابزارها و سیاست های قانونی ما وارد این قضایا نشده ایم و در واقع بستر قانونی این امر به خوبی فراهم نبوده ولی در سالهای پیش از این، پروژه های مشترک فراوانی در بحث توانمندسازی خودروها داشته ایم.
رئیس استاندارد و تدوین معیار بخش حمل‌ و نقل شرکت بهینه‎سازی مصرف سوخت افزود: یکی از مهم ترین این پروژه ها موتور EF7 بوده که پروژه ای بود که با کمک وزارت نفت انجام شد، اما در حال حاضر با توجه به مشکلات بودجه ای این نوع حمایت های ما به شکل چشمگیری کمرنگ تر شده و در سالهای اخیر مورد خاصی را نداشته ایم؛ البته بخش های پژوهشی وزارتخانه ها و سازمان ها، بخصوص معاونت فن آوری ریاست جمهوری یک سری کمک ها و حمایت ها را در این زمینه انجام داده و می دهند.

وی در خصوص تاثیر سهمیه بندی بنزین و احیاء مجدد کارت سوخت بر کاهش مصرف سوخت گفت: اعتقاد شخصی بنده بر این است که کارت سوخت بیشتر مدیریت مصرف را انجام می دهد تا اینکه بحث کاهش مصرف سوخت مطرح باشد.
وی در خصوص مصرف بالای سوخت در کشور و سهم استاندارد خودروها در این امر گفت: بحث حمل و نقل تقریبا 24 درصد از مصرف انرژی نهایی را به خود اختصاص می دهد. به تبع، حمل و نقل با توجه به همین درصد بخشی را سربار مصرف سوخت کشور می کند.
وی اعلام كرد: می توان گفت متوسط مصرف سوخت کشور بیش از 7 لیتر به ازای 100 کیلومتر است ولی در دنیا این رقم حدود 5 است. به راحتی می توان گفت که در بحث خودروهای جدید این پتانسیل را داریم که بتوانیم حدود بیست درصد مصرف سوخت را با توجه به تکنولوژی کاهش دهیم.
وی درخصوص راههای کنترل مصرف سوخت در کشور گفت: یکی از معضلات اصلی ما بحث خودرو تک سر نشین، کاربری خودرو و پیمایش بسیار بالای سالانه خودروها است. زیرا این مقدار بیش از 2 برابر و در بعضی موارد 3 برابر دنیا و کشور های اروپایی است. بنابراین باید بحث استفاده از خودرو سواری را کاهش دهیم اما این منوط به ایجاد زیرساخت لازم برای مردم است و اصلی ترین راه، توسعه حمل و نقل عمومی است که مترو یکی از مهم ترین بحث در حوزه حمل و نقل عمومی است.

رئیس استاندارد و تدوین معیار بخش حمل‌ و نقل شرکت بهینه‎سازی مصرف سوخت افزود: از موارد دیگر برای کنترل مصرف سوخت در کشور می توان به نوسازی بهتر و صحیح تر، جایگزینی خودروهای فرسوده و توسعه حمل و نقل بخصوص مترو اشاره کرد.

مهدی نژاد افزود: مترو و اتوبوس باید توسعه پیدا کند و مدیریت شود تا تمایل استفاده از خودرو شخصی کاهش یابد. سال‌ هاست خودروهای موجود در کشور، به‌ خصوص خودروهای داخلی وارد فاز جدیدی (به‌ ویژه در حوزه کیفیت) نشده ‌اند. برخی خودروهای تولید داخل، خیلی قدیمی هستند و نیاز مشتریان را پاسخ نمی‌ دهند، آن هم در شرایطی که در کشور با توقعات سطح بالا مواجه هستیم.

خودروسازان استانداردهای 85 گانه را اجرایی نمی دانند

اصرار سازمان استاندارد برای اجرای قانون جدید استاندارد در شرایطی است که خودروسازان حتی قبل از اجرایی شدن تحریم های اخیر نیز در قالب نامه ای از غیر ممکن بودن اجرای چنین استانداردهایی سخن گفته بودند و حتی مدیرعامل ایران خودرو در یک سخرانی مشهور از عدم توانایی محصولات مرسدس بنز برای رعایت این سطح از موازین استاندارد سخن گفت. از سوی دیگر پلیس نیز از ابتدای سال 98 بر شماره گذاری خودروهای یورو پنج تاکید دارد و بر این اساس ادامه تولید مدل های یورو چهار می تواند به منع قطع خط تولید بسیاری از خودروهای مونتاژ توسط ایران خودرو و سایپا منجر شود. با این وجود آنچه واضح است اینکه با توجه به کاهش تیراژ 40 درصدی صنعت خودرو در اثر شرایط اقتصادی و سیاسی امسال، اجرای چنین طرح های می تواند حکم تیر خلاص به صنعت نیمه جان خودروسازی و قطعه سازی کشور باشد و خودروسازان را با دردسرهای بسیار جدی ای مواجه سازد.

ذهن انسان همچون اعماق اقیانوس ها مملوء از شگفتی و رازهای پنهان است. دانشمندان پیوسته در حال تحقیق بر روی مغز انسان هستند و به الگوهای رفتاری جدیدی دست پیدا می کنند. آن ها هر روز به کشفی جدید و شگفت انگیز درباره ی عملکرد ذهن انسان می رسند. برای مثال، محققان پی برده اند که انسان ها هر چه هوش بیشتری داشته باشند، دوستان کمتری دارند. بنابراین تشخیص هوش دوستان تان دیگر کار چندان سختی نیست. در ادامه به ۱۰ حقیقت روانشناختی جالب درباره ی ذهن و روان انسان می پردازیم.

۱- کسانی که هوش بسیار بالایی دارند، دوستان زیادی ندارند

در روزگاران قدیم، در دورانی که اجداد ما به شکار می رفتند و دور هم جمع می شدند، برقراری ارتباط دوستانه با یکدیگر برای بقای قبیله امری ضروری بود چون شکار یک ماموت با همکاری یکدیگر کار ساده تری بود. امروزه هم انسان ها با یکدیگر دوست می شوند، اما نه برای نفع بردن.

با این حال، تحقیقات جدید نشان می دهد کسانی که ضریب هوشی بالایی دارند، به دوستان زیادی احتیاج ندارند. چون ذهن این افراد درگیر حل و فصل مسائلی است که واقعا مهم و جدی هستند و آن ها برقراری ارتباط را وقت تلف کردن می دانند. با این حال، طبق تحقیقات، رابطه ی دوستی نه فقط روی وضعیت روانی، بلکه روی سلامت جسمانی ما هم تأثیر مثبت دارد. به همین دلیل است که بهتر است گاهی دست از کتاب خواندن بکشید و با آدم های جالب گپ بزنید.

۲- افسردگی روی توانایی تشخیص رنگ ها تأثیر می گذارد

کسانی که به افسردگی مبتلا هستند اغلب می گویند که زندگی دیگر رنگی برایشان ندارد. این جمله صرفاً یک توصیف احساسی نیست و واقعا از نظر علمی حقیقت دارد. در دوران افسردگی، از حساسیت شبکیه ی چشم ها نسبت به تضاد بین رنگ ها کاسته می شود و فرد مبتلا رنگ ها را از هم درست تشخیص نمی دهد. عکس این مسأله هم صدق می کند، یعنی اگر دائما با رنگ های خاکستری و کمرنگ سر و کار داشته باشید، بیشتر مستعد ابتلا به افسردگی و مالیخولیا خواهید بود.

۳- در مورد برنامه های زندگی تان حرفی نزنید، وگرنه به هیچ نتیجه ای نخواهید رسید

اگر تصمیم گرفته اید تغییری در زندگی تان ایجاد کنید (مثلا دیروقت شام نخورید، هر روز پیاده روی کنید یا یک زبان خارجی یاد بگیرید)، هرگز درباره ی آن با کسی صحبت نکنید. در غیر اینصورت، تصمیم هایتان هرگز عملی نخواهند شد. وقتی در مورد برنامه های زندگی تان با دیگران صحبت می کنید، ذهن شما آن کار را انجام شده تلقی می کند و مجاب کردن مغز به عکس این مسأله کار بسیار سختی است. شاید خرافات به نظر بیاید اما روانشناسان به کمک تحقیقات متعدد وجود این ارتباط را اثبات کرده اند.

۴- دانستن یک زبان خارجی در تصمیم گیری به شما کمک می کند

برای آنکه بتوانید تصمیم های بهتری در زندگی تان بگیرید، لازم نیست احساسات را کنار بگذارید و فقط پیرو عقل تان باشید. بلکه باید یک زبان خارجی یاد بگیرید. به اعتقاد دانشمندان، در اغلب موارد، مردم زمانی که می خواهند تصمیم مهمی بگیرند، برخوردی احساسی دارند. با این حال، اگر بتوانید آن موقعیت را با یک زبان خارجی برای خودتان تحلیل کنید، بخش منطقی مغزتان فعال می شود، بنابراین دید متعادل تری به موقعیت خواهید داشت و دست به ریسک های بزرگ نخواهید زد.

۵- جوان ترها بیشتر به افسردگی مبتلا می شوند

تحقیقات نشان می دهد غمگین ترین مردمان دنیا، افراد زیر ۳۰ سال هستند. زنان و مردان ۱۸ تا ۳۰ ساله بیشتر مستعد تجربه ی تشویش و اضطراب هستند.

۶- خستگی می تواند خلاقیت را زیاد کند

اگر می خواهید به ایده ی خلاقانه ای برسید، بهتر است خسته شوید. افکار خلاقانه اغلب سراغ افراد خسته می آیند چون مغز آن ها کمتر عملکرد مؤثری دارد. در چنین شرایطی، ذهن ایده های عجیب و غریبی که معمولا به آن ها نه می گویید را رد نمی کند.

این ایده های عجیب و غریب می توانند سرآغاز یک پروژه ی عظیم باشند. به همین دلیل است که ایده های خوب، زیر دوش در حمام، بعد از یک روز سخت و طولانی کاری به ذهن ما خطور می کنند. اگر سحرخیز هستید، این پروسه ی خلاقانه می تواند اوایل شب در شما شروع شود و اگر اهل شب بیداری هستید، این الهامات در زمان صبح به سراغ شما می آیند.

۷- هشتاد درصد هر مکالمه ای را غیبت تشکیل می دهد

بخش عمده ی هر مکالمه ای صرف غیبت کردن می شود و این فاکتور ارتباطی به جنسیت مکالمه کنندگان ندارد. تمایل به غیبت کردن در مردان به همان اندازه ی زنان است. دانشمندان به آمار باورنکردنی ای دست یافته اند. ۸۰ درصد از مکالمات ما تنها به غیبت و تبادل اطلاعات درباره ی دوستان و همکاران مان اختصاص دارد. با این حال، غیبت کردن آنقدرها هم بد نیست و شکل مهمی از برقراری ارتباط محسوب می شود. این کار به مردم کمک می کند ارتباطات اجتماعی خود را حفظ کنند. جالب آنکه، شامپانزه ها هم دوست دارند درباره ی خویشاوندان شان با یکدیگر غیبت کنند.

۸- می توانید شادی را بخرید

همیشه گفته می شود که شادی را نمی شود با پول خرید. با این حال، دانشمندان این مسأله را رد کرده اند. شما می توانید احساس شادی را بخرید اما آن پول را نه صرف خودتان بلکه باید برای آشنایان، دوستان یا فعالیت های خیریه خرج کنید. وقتی دیگران را خوشحال می کنیم، عزت نفس خود را بالا می بریم، خودمان را شخص مهم تری تلقی می کنیم و در زندگی خود احساس شادی و رضایت بیشتری می کنیم.

۹- بیست ثانیه کافی است تا بتوانید اعتماد کسی را به خود جلب کنید

برای آنکه اعتماد کسی را به خودتان جلب کنید، باید او را حدود ۲۰ ثانیه در آغوش بگیرید. البته بعد از آنکه اجازه ی این کار را از آن شخص گرفتید. علت این مسأله به هورمون اکسی توسین برمی گردد. این هورمون زمانی در بدن تولید می شود که احساس امنیت می کنیم (از جمله مواقعی که در کنار عزیزان مان هستیم) و این مسأله به ما آرامش می دهد.

۱۰- هشتاد درصد افکار ما منفی هستند

هر روز، به طور متوسط ۱۲ هزار تا ۶۰ هزار فکر به ذهن ما خطور می کند. مغز ما از هر کامپیوتری قدرتمندتر است. اما ۸۰ درصد افکار ما منفی هستند و اغلب چنین افکاری هر روز تکرار می شوند. بنابراین همه ی آن افکار بی معنی ای که هر روز به ذهن ما هجوم می آورند کاملا طبیعی هستند و این مسأله برای همه ی مردم اتفاق می افتد.

با تمام اتفاقاتی که در سال 2018 در حوزه تکنولوژی افتاد شاید بتوان امسال را سالی ناامید کننده دانست. در این مطلب قصد داریم به ناخوشایندترین این اتفاقات بپردازیم.

امسال یکی از حوزه هایی که بدترین اتفاقات را تجربه کرد شبکه های اجتماعی بود. در کنار آن گوشی های هوشمند با نرم افزارهای پر از باگ و سخت افزارهای مشکل دار به چشم می خورد که البته این مورد چندان هم جدید نبود. علاوه بر این خودروهای خودران هم مشکلاتی را ایجاد کردند.

فیسبوک: فعالیت های غیر قانونی و هدفمند

در سال 2018 فیسبوک در کانون توجهات در حوزه مشکلات شبکه های اجتماعی بود. امسال مشخص شد که به واسطه رسوایی کمبریج آنالیتیکا اطلاعات 87 میلیون ها کاربر فیسبوک فاش شده است. بعدها گفته شد که از این اطلاعات برای پیشبینی نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 ایالات متحده سوء استفاده شده است.

توییتر: انتشار محتوای نژادپرستانه و توطئه آمیز

در کنار فیسبوک، توییتر دیگر شبکه اجتماعی بود که بارها جنجال آفرین شد. گفته شد که توییتر به نژادرپرستان و توطئه گران اجازه داده که در این شبکه اجتماعی بیشتر رشد کنند. از جمله این موارد می توان به دونالد ترامپ و الکس جونز اشاره کرد. البته توییتر حساب کاربری جونز که گفته می شد توطئه پردازی می کند را معلق کرده بود.

پروژه سنجاقک گوگل: ارائه اطلاعات به صورت انتخابی

گوگل چند ماهی است که مشغول پروژه سنجاقک (دراگون فلای) شده؛ پروژه توسعه موتور جستجوی ویژه ای برای چین که امکان سانسور کردن محتوا برای کاربران این کشور را فراهم می کند. همین موضوع موجب شد جمعی از کارمندان گوگل درخواست لغو این پروژه را ارائه دهند. این کارمندان علاوه بر پروژه سنجاقک به تکنولوژی هایی که به صاحبان قدرت برای سرکوب افراد آسیب پذیر کمک می کردند اعتراض داشتند.

این موضوع با مأموریت گوگل در گذشته در تضاد است: «سازمان دهی اطلاعات جهان و فراهم کردن دسترسی به آنها و در نتیجه مفید کردن آنها در سطح جهانی».

پروژه ماون گوگل و اتفاقی که برای شعار «شیطان نباشید» افتاد

در فروردین ماه سال جاری بود که همکاری گوگل با پنتاگون صدای اعتراض کارمندان این شرکت را در آورد. بیش از 3 هزار کارمند گوگل در نامه ای به ساندار پیچای خواستار لغو قرارداد شدند. در ادامه جمعی از کارمندان گوگل به دلیل این موضوع استعفا دادند و در نهایت گوگل عبارت «شیطان نباشید» را از منشور اخلاقی خود حذف کرد.

در پروژه ماون قرار بود گوگل سیستم هایی مبتنی بر بینایی کامپیوتری را برای تجهیزات نظامی توسعه دهد. در نهایت گوگل تصمیم گرفت قرارداد پروژه ماون را تمدید نکند.

گوگل پلاس؛ عاجز از رقابت با بزرگان

پلتفرم اجتماعی گوگل هیچ گاه نتوانست آن چنان که باید کاربران را تحت تأثیر قرار دهد تا گوگل پلاس جایگزین فیسبوک یا توییتر کنند. این شبکه اجتماعی که اولین بار در سال 2011 رونمایی شد در نهایت مورد بی مهری گوگل هم قرار گرفت و به کار خود پایان داد. البته باید به نقص امنیتی اشاره کرد که داده های نیم میلیون کاربر را در معرض افشا شدن قرار داد و همین موضوع زمینه برای پایان یافتن کار این شبکه اجتماعی در یک بازه 10 ماهه را فراهم آورد.

گوگل پیکسل 3؛ گران تر از آنچه باید

گوشی های سری پیکسل 3 قیمت چندان ارزانی نداشتند. علاوه بر این مشابه با سری قبلی از مشکلات عدیده ای رنج می بردند که لذت استفاده از یک دستگاه گوگلی را به کام کاربران تلخ می کردند. این سری از گوشی ها با مشکلاتی از جمله پاک شدن خودکار پیام ها، داغ شدن بدنه، بریدگی نمایشگر دوم و … همراه بودند که البته بیشتر آنها با به روزر سانی های نرم افزاری قابل حل بودند.

علاوه بر این به نظر می رسد در میان گوشی های پرچمدار امروزی با 6، 8 و حتی 10 گیگابایت رم، 4 گیگابایتِ پیکسل های اخیر کم باشد و بسیاری بر این عقیده اند که گوگل این گوشی ها را واقعاً ارزان قیمت ساخته است.

پیکسل اسلیت

تبلت گوگل تلاش کرد خود را به عنوان رقیب آیپد پرو اپل یا سرفیس مایکروسافت معرفی کند. پیکسل اسلیت که اولین تبلت گوگل مبتنی بر سیستم عامل کروم است قیمت پایه 599 دلاری دارد. البته حداکثر قیمت آن تا 1600 دلار هم می رسد. مشکلی که این محصول با آن مواجه بود فقدان پشتیبانی مناسب اپلیکیشن های ویژه بود؛ چرا که در همان ابتدا امکان اجرای اپ های ویژه تبلت های اندرویدی روی آن فراهم نبود.

در نتیجه به طور عمده کاربران مجبور بودند به همان اپ های مبتنی بر وب قناعت کنند. از سوی دیگر اپ های ویژه گوشی های اندرویدی هم به علت تغییر اندازه صفحه به خوبی اجرا نمی شدند و تجربه کاربری خوبی را در اختیار صاحبان این دستگاه ها قرار نمی دادند.

گوگل پلی استور؛ قلعه ای قابل نفوذ

به نظر می رسد با راه یافتن اپلیکیشن های مخرب متعدد به فروشگاه اپلیکیشن گوگل در 2018، می توان گوگل پلی را دارای اپ های آلوده به بد افزار متعدد در نظر گرفت. این اپ ها معمولاً اطلاعات کاربران را سرقت می کنند یا آنها را هدف تبلیغات ناخواسته متعدد قرار می دهند.

البته گوگل گاهاً تلاش می کند این اپ ها را از فروشگاه های خود حذف کند اما به نظر می رسد تلاش ها چندان هم کافی نیست و باز هم اپ های مخرب راه ورود خود به پلتفرم گوگل را پیدا می کنند.

آیفون و آیپد

جدیدترین نسل از دستگاه های مبتنی بر سیستم عامل iOS را می توان عجایبی در حوزه تکنولوژی به حساب آورد. با این حال نباید قیمت بسیار بالای آنها را فراموش کرد. با اینکه دستگاه های اپل معمولاً هوادران خود را دارند اما به نظر می رسد تقاضا برای آیفون ها در مقایسه با گذشته رو به کاهش است.

ایرپاور اپل؛ عرضه دیر تر از دیر

شارژر مبتنی بر فناری Qi (بخوانید «چی») اپل قرار بود از مدت ها پیش عرضه شود اما باز هم عرضه آن به تعویق افتاد. گفته می شود اپل در تولید شارژر بیسیم خود با مشکل برخورده و هنوز مشخص نیست چه زمانی شاهد عرضه ای دستگاه به بازار هستیم.

اپل واچ؛ واکی تاکی روی دستانتان اما به چه قیمت

قابلیت های جدید اپل واچ از جمله واکی تاکی یا سیستم پایش قلب جدید هیجان انگیز است اما ظاهراً برای بیشتر کاربران چندان هزینه کردن را ندارد مگر اینکه از عاشقان اپل باشید.

آیتونز تشنه طراحی مجدد

اولین بار در 17 سال گذشته بود که نرم افزار آیتونز عرضه شد. در این سال ها اپل بارها قابلیت های جدید به آن افزوده بدون اینکه آن را مجدداً طراحی کند. اکنون کار با این نرم افزار بسیار پیچیده است و نیاز به طراحی مجدد از پایه دارد.

به روز رسانی های مشکل دار ویندوز 10

بسیاری از آپدیت هایی که مایکروسافت برای ویندوز 10 ارائه داد کاربران را با مشکلات متنوعی مواجه کرد. برخی از آپدیت ها برای کاربران مشکل ایجاد کردند و در ادامه برخی دیگر هم تنها به منظور رفع همین مشکلات ارائه شدند. کمپانی ساکن ردموند باید تمرکز بیشتری بر به روز رسانی های خود بگذارد و آنها را بیش از پیش آزمایش کند.

برای پیشگیری از بسیاری از مشکلات این چنینی مایکروسافت قصد دارد صفحه ویژه ای برای اطلاع رسانی باگ های ویندوز ایجاد کند.

ازرهای مجازی؛ امنیتی کمتر از میزان مورد انتظار

سال 2018 را باید سالی نا امن برای ارزهای مجازی به حساب آورد. امسال سوء استفاده از قدرت پردازشی سیتسم های کاربران سراسر دنیا برای استخراج ارزهایی از جمله مونرو افزایش فراوانی داشت. بسیاری از کلاه برداران اینترنتی تلاش کردند کیف پول های الکترونیک یا سایت صرافی های ارزهای دیجیتال را هک کنند.

علاوه بر این باید به نوسانات عجیب قیمت هر واحد بیت کوین اشاره کرد. این ارز دیجیتال که در دوره ای به 20 هزار دلار به ازای هر واحد هم رسیده بود اکنون کمتر از 4 هزار دلار قیمت دارد.

واقعیت مجازی و واقعیت افزوده؛ فاصله فراوان تا بلوغ کامل

شاید برخی تصور می کردند تا پایان سال جاری شاهد پیشرفت قابل توجه واقعیت مجازی باشیم اما در عمل این گونه نشد. اکنون بسیاری از تجهیزات واقعیت مجازی، خروجی نا امید کننده ای را ارائه می دهند و به نظر می رسد تا پیشرفت قابل قبول در این حوزه فاصله فراوانی داریم.

در زمینه واقعیت افزوده شرایط وخیم تر هم هست. در حالی که گوگل، اپل و بسیاری از شرکت ها در این حوزه تلاش هایی انجام داده اند اما این فناوری هم فاصله فراوانی تا بلوغ کامل دارد.

توییت های بی پایان دونالد ترامپ

دونالد ترامپ در سال 2018 هم بارها با توییت هایش تنش هایی را در حوزه های متفاوت ایجاد کرد و در این بین دنیای فناوری هم با مشکلاتی روبرو شد. از جمله این موارد می توان به درگیری های تجاری بین چین و آمریکا اشاره کرد که نگرانی هایی در مورد افزایش قیمت برخی از کالاها از جمله آیفون ها در برخی کشورها نظیر آمریکا را مطرح کرد. البته اخیراً شاهد آتش بس موقت در این جنگ تجاری بودیم.

خودروهای خودران؛ پبشرفت ناکافی

تصور اینکه پشت فرمان چرتی بزنید و خودرو با سرعت به مسیر ادامه دهد قطعا هیجان انگیز است اما هنوز تا آن زمان فاصله  فراوانی داریم. در سالی که گذشت بسیاری به عملکرد بی نقص فناوری های خودران امیدوار بودند اما تصادفاتی که برای این خودروها پیش آمد نشان داد که هنوز هم نمی توان حتی به سطح های نیمه خودکار این تکنولوژی هم اعتماد داشت.

در سال جاری ماشین های خودران شرکت هایی از جمله وایمو گوگل در حین آزمایش تصادفات متعددی را تجربه کردند. اپل، اوبر و سایر شرکت ها هم مشکلات مشابهی را شاهد بودند البته باید اشاره کرد که در بسیاری از این موارد در نهایت این خودروی خودران نبود که سبب تصادف شده بود و خطای انسانی در حادثه دخیل بود.

در نهایت امید می رود سال 2019 برای فناوری سال بهتری باشد و شاهد پیشرفت های بیشتر در این حوزه باشیم.

فیلم جدید دیمین شزل در مورد پروژه آپولو ۱۱ و شخصیت نیل آرمسترانگ همه آن چیزی است که می‌توانید از اقتباس دراماتیک پدیده فرود به ماه در سال ۱۹۶۹ انتظار داشته باشید.

برای مخاطبان امروز سینما، قطعا فیلم‌های علمی در مورد فضا و سفر به کرات دیگر، آثار مقبول و جاافتاده به شمار می‌آیند و اکثراً با آن‌ها آشنایی کافی را دارند. این آثار سینمایی غالبا با یک سری ویژگی‌های مشترک خود را نشان داده و در تلاشند تا نظر منتقدان و مخاطبان را به خود جلب کنند. صرف نظر از این مسئله که آیا در راه خود موفق می‌شوند یا خیر، به هیچ وجه نمی‌شود منکر شد که در سال‌های اخیر این فیلم‌ها از نظر کمیت رو به بالا حرکت و از حیث کیفیت پیشرفت کرده‌اند و توانسته‌اند جامعه طرفداری عظیمی برای خود دست و پا کنند.

جدیدترین نماینده این دست فیلم‌ها، اثری است که First Man نام گرفته؛ فیلمی به کارگردانی دیمین شزل که از وی پیش از این آثاری چون ویپلش (Whiplash) و لالالند (La La Land) را دیده‌ایم. این کارگردان که به واسطه سینمایی‌های مذکور توانسته بود ستایش بسیاری از سینماگران را برانگیزد، این بار با سبک جدیدی نسبت به کارهای پیشینش مجددا پا به میدان گذاشته و در این مسیر دوباره با رایان گاسلینگ همراه شده تا باری دیگر دست به خلق اثری بزند که در نوآوری یکه‌تاز باشد.

• کارگردان: دیمن شزل
• استودیو تهیه کننده: یونیورسال پیکچرز
• بازیگران: رایان گاسلینگ، کلر فوی،جیسون کلارک
• بودجه: 59 میلیون دلار

First Man داستان زندگی فضانورد آمریکایی یعنی نیل آرمسترانگ را روایت و مخاطبانش را به دیدن اولین تجربه بشر برای سفر به ماه دعوت می‌کند. این فیلم که اقتباسی از کتاب جیمز هنسن است، هم از نظر فرم و هم محتوا حرف‌های زیادی برای گفتن دارد که در فراز و نشیب آن با نگاه عمقی‌ می‌توان بیشتر و بهتر به درک ارزش‌های نهادینه شده در آن پی برد.

در اولین دقایق First Man شاهد یک قاب فوق العاده هستیم. بازی گاسلینگ به زیبایی خودنمایی می‌کند و یک موسیقی مینیمال در گوش مخاطب موج می‌زند. این سه عنصر دست به دست یکدیگر می‌دهند تا فکر کنیم با یک اثر بالغ و کامل از همه نظر مواجه هستیم که قطعا با شواهد مطرح شده، فرضیه حداقل در همان دقایق ابتدایی اثبات می‌شود؛ اما مسئله اینجاست که این عناصر تا چه زمانی می‌توانند به قوت ابتدایی خود باقی بمانند؟ پاسخ این سوال به دلیل چند وجهی بودنش چندان ساده نیست و باید آن را از زوایای مختلفی بررسی کرد. در اولین قدم نگاهی به داستان فیلم خواهیم انداخت و چند کلامی در مورد آن صحبت خواهیم کرد.

First Man داستان خود را با اقتباس از یک کتاب، از اتفاقی واقعی قرض گرفته و روایت می‌کند. در مورد وقوع صحیح و دقیق این اتفاقات و تطابق کامل فیلم با وقایع تاریخی‌اش، بحث‌هایی مطرح است و نکاتی وجود دارد اما چیزی که قاطعیت می‌توان در مورد آن نظر داد آن است که فیلم تا حد زیادی به تاریخ وفادار مانده. اما در این مطلب صرف نظر از تطابق فیلم با واقعیت، قصد داریم تا داستانش را با انسجام روایتش بسنجیم و بررسی کنیم. فیلم داستان زندگی مردی به نام نیل آرمسترانگ را روایت می‌کند که به دلیل مشکلات پیش آمده در زندگی‌اش و به دلیل پیشینه شغلی، قصد دارد تا راه و مسیر جدیدی را پیش بگیرد و به همین دلیل به سراغ ناسا می‌رود و فرصت خود را در آنجا امتحان می‌کند.

آرمسترانگ در پروژه سفر به ماه قرار می‌گیرد و روانه راهی می‌شود که انتهای آن نامش را تا ابد در تاریخ ثبت می‌کند. این وجه از داستان شاید مهمترین زاویه داستانی فیلم باشد؛ رویای مردی که می‌خواست بر روی ماه قدم بگذارد!

این زاویه از شخصیت‌پردازی نیل آرمسترانگ یعنی رویاپردازی‌های درونی یک انسان، مهمترین بخش روایت را به خود اختصاص می‌دهد و نسبتا هم خوب جلو می‌رود اما باید گفت آنطور که باید نوانس ندارد و انتظارات را به طور کامل برآورده نمی‌کند. دلیل اصلی این مسئله را هم شاید بتوان به مدت زمان طولانی فیلم نسبت داد؛ فیلمی که 142 دقیقه طول می‌کشد و اکثرش را هم صرف روایت همین بخش از داستان می‌کند که به واقع مدت زمان زیادی است و می‌توانست بسیار ظریف‌تر باشد. در میانه روایت این بخش از داستان، فیلم بسیاری از زمان خود را صرف گرافه گویی و نشان دادن صحنه‌های بعضا اضافی یا بیش از حد طولانی می‌کند که در بعضی مواقع می‌تواند برای دسته‌ای از مخاطبانش آن جذابیت و هیجان لازم را نداشته باشد.

وجهه دیگری از داستان First Man که به زیبایی خود را نشان می‌دهد، جنبه زندگی شخصی و خانوادگی آرمسترانگ است. وجود سکانس‌هایی که در آن‌ها شاهد اتفاقات درون خانواده هستیم، به دو دلیل سطح فیلم را بسیار بالا برده‌اند. دلیل اول بازیگران قدرتمندش هستند؛ رایان گاسلینگ در نقش نیل آرمسترانگ می‌درخشد و کلیر فوی در نقش جنت شارون (همسر آرمسترانگ) بازی کم‌نظیری از خود نشان می‌دهد.

این دو به عنوان مادر و پدر یک خانواده نقش‌آفرینی بسیار تاثیرگذاری را از خود نشان می‌دهند و مخاطب را مجذوب خود می‌کنند. و اما دلیل دوم جنبه‌های مختلف زندگی شخصی و خانوادگی است که فیلم آن‌ها را به رخ می‌کشد. به عنوان مثال کلیر فوی در نقش مادر فرزندان و همسر آرمسترانگ، بار سنگینی را در طول فیلم بر دوش می‌کشد. مادری دلسوز و همسری مسئولیت پذیر که ثبات را دوست دارد و در جایی از فیلم می‌گوید برای این با نیل ازدواج کرده که یک زندگی عادی را تجربه کند. حال با این تفاسیر، نشان دادن احساسات، تصمیمات و نحوه رفتار این شخصیت قطعا به بالا رفتن سطح دراماتیک اثر کمک بسیار زیادی می‌کند.

بازی بازیگران First Man بدون شک از پایه‌های قدرتمند فیلم به شمار می‌آید. حتی خود آرمسترانگ و تقابل مسئولیت سنگینش در قبال شغلی که دارد داینامیک بسیار قدرتمندی میان این شخصیت‌ها خلق می‌کند که می‌توان ادعا کرد در دنیای سینما نوآورانه محسوب می‌شود و از کلیشه‌های مرسوم فاصله می‌گیرد. این‌ها همگی جنبه‌هایی از داستان هستند که وقتی خود را به مخاطب نشان می‌دهند، باعث می‌شوند تا مخاطب بیشتر و بیشتر در دنیای فیلم غرق شود و آن را با تمرکز تا پایان روایت همراهی کند.

در طول مدت زمان فیلم اتفاقات بسیار زیادی رخ خواهد داد، از طعم شیرین پیروزی و تجربه تخل شکست گرفته تا غم از دست دادن؛ و بواسطه همین اتفاقات، مسئولیت بسیار زیادی متوجه بازیگران این فیلم خواهد بود که آن‌ها توانسته‌اند به خوبی مسئولیتشان را تا انتها پیش ببرند و مخاطب را برای تجربه هرچه بیشتر آن اتفاقات با خود همراه سازند. بی شک بازیگران فیلم First Man یکی از مهمترین نقات قوت این اثر هستند.

در قدم بعدی به سراغ فرم فیلم می‌رویم. فیلمبرداری First Man جای بحث زیادی دارد. همانطور که در ابتدای متن ذکر شد، فیلم با یک قاب زیبا شروع خواهد شد و در ادامه هم از این مدل قاب‌ها نشان مخاطب خواهد داد. اما روند فیلمبردای First Man در طول 142 دقیقه بررسی‌های دقیق‌تری می‌طلبد. فیلم بیش از آن که سعی در نشان دادن اتفاقاتی شکوهمند داشته باشد و بخواهد احساسات مختلفی را در مخاطب زنده کند، تلاش می‌کند تا رویکرد فردگرایانه خود را به مخاطب نشان دهد و اکثر زمان خود را بر روی بازیگر اصلی و نقش اصلی خود بگذارد و از زاویه دید او با مخاطب صحبت کند.

از این جهت، در فیلم شاهد فیلمبرداری اول شخص از دید بازیگر نقش اصلی به دفعات خواهیم بود که این مسئله درک بیشتر شخصیت را برای مخاطب فراهم می‌سازد. از سویی دیگر سایر بخش‌های فیلم اکثرا دوربین روی دست است. این روش در صحنه‌هایی که به زندگی شخصی و خصوصی آرمسترانگ می‌پردازد و کانون خانواده او را به تصویر می‌کشد، جلوه فوق العاده‌ای دارد.

دوربین بر روی دست در خانه می‌چرخد و یک زندگی خانوادگی (که از روی اتفاقات واقعی برداشته شده) را همچون یک مستند به تصویر می‌کشد. یا در لحظاتی دیگر از فیلم همین دوربین و همین نحوه فیلمبرداری، حس اضطراب، تنش، خشم یا ازهم‌گسیختگی را به زیبایی هر چه تمام‌تر تحویل مخاطب می‌دهد اما اشاره به این نکته هم خالی از لطف نیست که در سینماتوگرافی First Man، از تکنیک دوربین روی دست بیش از اندازه استفاده شده و برخی از لحظات باعث لطمه زدن به فیلم خواهد شد.

مسئله دیگری که اشاره به آن الزامی است، بحث موسیقی‌های شنیده شده در فیلم است. به طور کلی صدابرداری، ادیت صدا و موسیقی فیلم، همگی جزو نکات مثبتش به شمار می‌آیند. قطعاتی که جای جای فیلم خواهیم شنید اکثرا مینیمال بوده و تناسب بسیار زیاد و به جایی با فیلم و لحظه مربوط به آن دارند. ادیت این صداها و تدوین موسیقی علی الخصوص در سکانس‌های خارج از زمین، هوشمندانه انتخاب و به زیبایی اجرا شده‌اند.

بخش انتهایی فیلم که مورد انتظارترین سکانس آن هم به شمار می‌رود (یعنی فرود برروی ماه و لحظه تاریخی ثبت اولین قدم) با توجه به پتانسیل بسیار بالایی که در خود داشته آنطور که باید و شاید از آب درنیامده است. این سکانسی قدرتمند، احساسی و شکوهمند است و ترکیبش با موسیقی و نوع قاب بندی‌ آن را به تجربه‌ای دلنشین و احساسی تبدیل می‌کند، اما باز هم احساس می‌شود که فیلمسازان بر سر آن مانند دیگر بخش‌های فیلم (بخصوص قسمت ابتدایی) تمرکز قرار نداده‌اند که کمی تاسف‌برانگیز است.

در نهایت باید گفت که شزل کارگردانی جاه طلب است که این بار بر روی سبکی جدید برای کارنامه‌اش دست گذاشته و موفق هم شده است. First Man به خاطر توان بسیار بالای بازیگرانش، موسیقی به جا و هوشمندانه‌ و سیر داستان و مسائلی که داستانش آن‌ها را بازگو می‌کند، فیلم قدرتمند و با کیفیتی به شمار می‌آید که شاید تنها ضعف آن را بتوان طولانی بودن مدت ‌زمانش دانست. صرف نظر از این ضعف‌های جزئی که در متن هم کامل‌تر به آن‌ها پرداخته شد، First Man اثری بالغ است که دست بر روی برگی مهم از تاریخ انسانیت می‌گذارد.

چندی پیش  اسپیس اکس، یک سر رباتیک پرنده را به ایستگاه فضایی بین المللی فرستاد که می‌تواند در فضا معلق شده و با دیگران صحبت کند. حال گزارش شده که این ربات کمکی منحصر به فرد توانسته اولین روز کاری خود را با موفقیت پشت سر بگذارد.

بر اساس ویدیو‌های بدست آمده، مشخص شده که ربات موردنظر بالاخره فعالیت خود را آغاز کرده و به صحبت کردن با آلکساندر گرست، فضانورد آژانس فضایی اروپا پرداخته است.

این ابزار کروی شکل، همراه تعاملی خدمه (Crew Interactive Mobile Companion) یا به اختصار CIMON نامیده می‌شود و ۴.۹ کیلوگرم وزن دارد. این ربات در واقع محصولی است که پرینت سه بعدی شده و تعبیه نرم افزار واتسون شرکت IBM برایش، قابلیت‌های هوش مصنوعی به ارمغان آورده است.

این سر رباتیک پرنده قرار است با کمک تجهیزاتی نظیر میکروفون و دوربین فعالیت فضانوردان را ثبت و ضبط کند، یک چهره دیجیتالی دارد و می تواند به اطرافیانش لبخند بزند.

این ربات توسط شرکت ایرباس به سفارش مرکز هوافضای آلمان این ربات را ساخته تا CIMON در ایستگاه فضایی بین المللی به حرکت بپردازد و سعی کند لبخندی بر لب فضانوردان بیاورد تا آنها بتوانند با تخلیه‌ی استرس، عملکرد روزانه‌ی مطلوبی از خود بر جای بگذارند.

این ربات ماه گذشته فعالیت خود را آغاز نمود و گرست اولین فردی بود که مخاطب او قرار می‌گرفت. جالب اینجاست که اولین مکالمه‌ی CIMON در ایستگاه فضایی بین المللی ۹۰ دقیقه به طول انجامیده و این ربات در این مکالمه نام و اصلیت خود را به فضانورد آلمانی شرح داده و پس از آن آهنگ مورد علاقه‌ی گرست را برایش پخش نموده است.

البته ربات یاد شده تنها قرار نیست به مکالمه‌ی با فضانوردان بپردازد. CIMON قادر است که دستورالعمل‌های مختلفی را برای مخاطب خود به نمایش بگذارد و توضیحاتی در این باره ارائه دهد. علاوه بر این سنسور‌های فرابنفش و دوربین‌هایی برایش تعبیه شده تا بتواند به روش‌های مختلفی، فضانوردان را در انجام مسئولیت‌هایشان یاری دهد.

حتما شما هم بر این گزاره صحه خواهید گذاشت که اگر بازار خودروی ایران به تعرفه‌های سنگین، نوسانات نرخ ارز و عوارض گوناگون دچار نبود، اکثر مردم قادر بودند به دور از فشارهای این‌چنینی، به طور آزادانه و با حق انتخاب گسترده به سراغ خرید خودروی مورد نظر خود بروند.

اگر یک چنین شرایطی بر بازار خودور حاکم می‌بود، احتمالا کمتر کسی در بین ما ایرانیان پیدا می‌شد که سدان‌های بزرگ و جادار را به انواع کوچک و جمع و جور ترجیح دهد؛ حداقل تا حد زیادی مطمئن هستم که آقایان در این مورد با بنده حقیر هم‌عقیده هستند.

اما چه کنیم که نه تنها پیش از این وضع تعرفه‌های گوناگون بر خودروهای وارداتی، اجازه خرید آنها را به خیل زیادی از آحاد جامعه نمی‌داد و سدان‌های معمولی مانند تویوتا کمری، هیوندای سوناتا و کیا اپتیما را در دسته خودروهای لوکس و متعلق به ازمابهتران طبقه‌بندی می‌نمود، بلکه امروز به دلیل نوسانات نرخ ارز، ممنوعیت واردات، افزایش تعرفه تا 95 درصد، منفعت‌ طلبی دلالان محترم و… خودروهای عادی نیز دیگر از دایره دسترس بسیاری اقشار متوسط و کم‌درآمد جامعه تا حد زیادی خارج شده‌اند، چه برسد به امثال تویوتا کمری، کیا اپتیما و هیوندای سوناتا با قیمت‌های ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومانی.

بنابراین افرادی از قشر متوسط که هنوز توانایی خرید خودروی صفر کیلومتر را دارند اما نمی‌خواهند به سراغ سدان‌های قدیمی همچون پژو پارس و تندر90 هشتاد میلیونی بروند، تعداد معدودی گزینه دیگر را در پیش روی خود می‌بینند که ما امروز قصد داریم تا به بیان مشخصات فنی و سایر ویژگی‌های برخی از آنها در قیاس با یکدیگر بپردازیم.

سدان‌هایی همچون برلیانس h230 ، پژو 207 صندوقدار، بسترن b30 و جک j4، جزو اندک گزینه‌های صفر کیلومتر پیش روی مشتریانی با بودجه متوسط 100 میلیون تومان هستند که ما قصد داریم قابلیت‌های آنها را برای شما بازگو نماییم. لطفا در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

طراحی ظاهری

در میان این چهار خودرو، ظاهر یکی بیش از سایرین برای ما ایرانیان آشنا به نظر می‌رسد و آن چیزی نیست جز پژو 207 (206 پلاس) صندوقدار.

با وجود آنکه این خودرو جزو محصولات جدید شرکت ایران خودرو محسوب می‌شود اما همانطور که از سابقه این شرکت انتظار می‌رود، نباید چندان آن را جدید دانست.

همانطور که خودتان بهتر از بنده مستحضر هستید، نسخه هاچبک این خودرو در رنگ‌های گوناگون و برای سال‌های متمادی در کوچه و خیابان‌های ایران تردد کرده و این یکی تنها فرق بارزش با آن یکی، اضافه شدن صندوق عقب و بال روی آن است و بس.

سه خودروی دیگر که در لیست ما باقی مانده‌اند هر سه هم‌وطن و اهل کشور چین هستند. انصافا چینی‌ها در این سال‌ها ترمز قطار پیشرفت خود را به طور عمدی بریده‌اند تا هیچ چیز و هیچ کس نتواند مانع پیشرفت آنها به ویژه در صنعت خودروسازی شود.

در این بین برلیانس h230 قدمت بیشتری در ایران دارد و عرضه‌ی آن با قیمت نسبتا مناسب (قبل از آغاز نوسانات اخیر نرخ ارز) موجب شد تا کم کم مورد توجه قرار بگیرد.

ظاهر برلیانس h230 اگرچه خیلی خاص نیست اما در قیاس با محصولات هم‌رده داخلی نظیر پژو پارس و تندر ۹۰ بسیار زیباتر و مدرن‌تر به نظر می‌رسد.

ظاهر برلیانس h230 به گونه‌ای است که می‌تواند اکثر اقشار متوسط و اصطلاحا کارمندی جامعه را نسبت به خود راضی نگه داشته و رضایت نسبی آنها را کسب نماید.

از سوی دیگر، خودرویی که در ایران از همه جوان‌تر بوده و دیرتر از بقیه پا به میدان این مرز و بوم نهاده، جک j4 است. ظاهر این خودرو انسان را به یاد هیوندای اکسنت نسل قبل می‌اندازد. به عنوان یک سدان کوچک و ارزان قیمت، از ظاهر معمولی و در عین حال عامه‌پسندی برخوردار است.

خطوط حجم دهنده به کار رفته بر روی بدنه آن، در کاهش سادگی طراحی بدنه موثر بوده و در کل می‌توان نمای نسبتا خوبی را برای  جک جی4 متصور بود.

در این بین خودرویی که از نظر ما بیشتر مورد پسند جامعه ایرانی واقع شده است، بسترن b30 است که در قیاس با سایرین بزرگتر جلوه می‌کند و از ظاهری اسپرت و مردانه‌تر برخوردار گشته است.

هرچند زیبایی امری نسبتا سلیقه‌ای است اما این‌طور که از شواهد امر پیداست، بسترن b30 در صورت تداوم فروش با قیمت اولیه خود که در محدوده ۶۰ میلیون تومان بود، می توانست خیلی زودتر از سایرین جا پای خود را در بازار ایران محکم نماید.

بنابراین از نظر طراحی ظاهری، بسترن b30 نسبت به سایرین جایگاه بهتری کسب می‌نماید. جک جی4، برلیانس h230 و پژو 207 صندوقدار نیز به ترتیب در جایگاه‌های بعدی قرار می‌گیرند.

البته باز هم تاکید می‌کنیم که زیبایی امری سلیقه‌ای است و اگر نظر شما چیزی غیر از رده‌بندی فوق است، کاملا حق را به شما خواهیم داد.

طراحی داخلی و کابین

از نظر زیباییِ فضای داخلی به ویژه قسمت داشبورد، با وجود آنکه پژو 207 از طراحی پخته‌تر و البته قدیمی‌تری برخوردار است اما به نظر می‌رسد که برخی مشتریان فضای مدرن‌تر رقیبان چینی را نسبت به پختگی طراحی ۲۰۷ ترجیح بدهند.

از سوی دیگر طراحی داخلی بسترن b30 به ویژه در قسمت داشبورد و غربیلک فرمان، نسبتا ساده‌تر از دو هم وطن دیگر خود به نظر می‌رسد و ترجیح داده شده تا با استفاده از خطوط طراحی نسبتا ساده، فضای تقریبا مجلل‌تری برای سرنشینان پدید آورده شود.

کیفیت متریال به کار رفته در کابین بسترن b30 نسبت به سایرین تا حدی بهتر است اما با توجه به رنج قیمتی این محصولات، برتری کیفی متریال داخلی کابین به ویژه بین دو خودروی جک جی4 و بسترن b30 چندان مشهود و واضح نیست.

از نظر فرم صندلی‌ها نیز اگر‌چه تفاوت چندانی نمی‌توان میان این رقیبان قائل شد اما بسترن و جک از این نظر نسبت به دو رقیب دیگر بهتر عمل نموده‌اند. از نظر محدودیت فضای سرنشینان در ردیف عقب نیز وضعیت مشابهی حاکم است و جک جی4 به همراه بسترن b30 فضای بیشتری را در ردیف عقب برای سرنشینان خود فراهم آورده‌اند.

گنجایش فضای صندوق عقب بسترن b30، جک جی4، برلیانس h230 و پژو207 به ترتیب معادل 480، 550، 500 و 325 لیتر است.

پیشرانه و مشخصات فنی

ابتدا به سراغ پیشرانه قدیمی‌ترین (و در عین حال جدیدترین) عضو گروه برویم تا به نوعی احترام بزرگترها را نیز حفظ کرده باشیم. پژو 207 از پیشرانه نام آشنای TU5 به حجم 1587 سی سی بهره می‌گیرد.

این موتور چهارسیلندر که پیش از در انواع 206، 405 و پارس مورد استفاده قرار گرفته است، از توان خروجی معادل 105 اسب بخار و گشتاور 142 نیوتن متر برخوردار است. یک گیربکس 4 سرعته اتوماتیک مجهز به مبدل گشتاور نیز نیروی پیشرانه را به سوی چرخ‌های جلو روانه می‌کند.

شتاب 0-100 پژو207 صندوقدار اتوماتیک طبق اعلام رسمی شرکت سازنده معادل 12.6 ثانیه اعلام شده است که منطقی به نظر می‌رسد.

گنجایش باک این خودرو معادل 50 لیتر بوده و مصرف سوخت آن در سیکل ترکیبی برابر 7.3 لیتر در هر 100 کیلومتر عنوان شده است.وزن پژو 207 صندوقدار معادل 1152 کیلوگرم بوده و حداکثر سرعت آن نیز به 189 کیلومتربرساعت می‌رسد.

برلیانس h230 به یک موتور چهار سیلندر (BM15L) به 1498 سی سی مجهز شده است. این پیشرانه از توان خروجی معادل 103 اسب بخار و گشتاور 138 نیوتن متر برخوردار است. یک گیربکس 5 سرعته دستی نیز نیروی پیشرانه را به سوی چرخ‌های جلو روانه می‌کند.

شتاب 0-100 برلیانس H230 طبق اعلام برخی منابع معادل 12.6 ثانیه اعلام شده است. گنجایش باک این خودرو معادل 42 لیتر بوده و مصرف سوخت آن در سیکل ترکیبی برابر 6.4 لیتر در هر 100 کیلومتر عنوان شده است.وزن این خودرو معادل 1194 کیلوگرم بوده و حداکثر سرعت آن نیز به 170 کیلومتربرساعت می‌رسد.

لازم به ذکر است که نمونه اتوماتیک H230 به یک گیربکس 6 سرعته AMT مجهز است اما به نظر می‌رسد که تولید آن از سوی سایپا متوقف شده است. به همین علت ما به ذکر مشخصات نمونه دستی بسنده نمودیم.

جک جی4 نیز به یک موتور چهار سیلندر  به حجم 1499 سی سی مجهز شده است. این پیشرانه از توان خروجی معادل 103 اسب بخار و گشتاور 146 نیوتن متر برخوردار است. یک گیربکس اتوماتیک CVT نیز نیروی پیشرانه را به سوی چرخ‌های جلو روانه می‌کند.

شتاب 0-100 جک جی4 طبق اعلام برخی منابع معادل 13.5 ثانیه اعلام شده است. گنجایش باک این خودرو معادل 45 لیتر بوده و مصرف سوخت آن در سیکل ترکیبی برابر 6.5 لیتر در هر 100 کیلومتر عنوان شده است.  وزن این خودرو معادل 1160 کیلوگرم بوده و حداکثر سرعت آن نیز به 180 کیلومتربرساعت می‌رسد.

و سرانجام بسترن b30 با اختلاف اندک نسبت به 207، قدرتمندترین پیشرانه را به خود اختصاص داده است. این خودرو به یک پیشرانه چهار سیلندر  به حجم 1598 سی سی مجهز شده است.

این پیشرانه از توان خروجی معادل 107 اسب بخار و گشتاور 155 نیوتن متر برخوردار است. یک گیربکس اتوماتیک 6 سرعته نیز نیروی پیشرانه را به چرخ‌های جلو می‌رساند.

شتاب 0-100 بسترن b30 طبق اعلام برخی منابع معادل 13.5 ثانیه اعلام شده است. گنجایش باک این خودرو معادل 50 لیتر بوده و مصرف سوخت آن در سیکل ترکیبی برابر 6.7 لیتر در هر 100 کیلومتر عنوان شده است.  وزن این خودرو معادل 1270 کیلوگرم بوده و حداکثر سرعت آن نیز به 170 کیلومتربرساعت می‌رسد.

همانطور که مشاهده می‌کنید، عملکرد فنی این خودروها تا حد زیادی نزدیک به یکدیگر به نظر می‌رسد اما در این میان، پژو 207 به دلیل وزن کمتر، حداقل بر روی کاغذ برنده رقابت بوده و با اختلاف نه چندان زیاد می‌تواند سایرین را پشت سر بگذارد.

تجهیزات و امکانات

تجهیزات و امکانات پژو 207 اتوماتیک صندوقدار را میتوانید در جدول زیر مشاهده نمایید:

تجهیزات و امکانات برلیانس h230 را میتوانید در جدول زیر مشاهده نمایید:

تجهیزات و امکانات جک جی4 را میتوانید در جدول زیر مشاهده نمایید:

تجهیزات و امکانات بسترن b30 را نیز می‌توانید در جدول زیر مشاهده نمایید:

صحبت پایانی

پژو 207 صندوقدار میتوانست جایگاه بهتری در این رقابت کسب نماید اما هنگامی که برچسب قیمتی آن را در بازار(135-145میلیون تومان) مشاهده نمودیم، جایگاهی بهتر از چهارمی برای آن نیافتیم.

برلیانس h230 در این بین از نظر قیمت بهترین گزینه است. نسخه دستی آن در بازار حدود 70 میلیون و نسخه اتوماتیک کارکرده در حد صفر آن نیز حدود 85-90 میلیون تومان ارزش‌گذاری شده است. با توجه به ویژگی‌هایی مانند دینامیک رانندگی و برخی موارد دیگر همچون زیبایی و کیفیت کابین، برلیانس h230 را با اختلاف نه چندان زیاد نسبت به جک جی4 در جایگاه سوم رتبه بندی نمودیم.

جک جی4 در بازار به طور متوسط از بهای 118 میلیون تومانی برخوردار است. شاید پیش از خرید نسخه صفر کیلومتر این سدان تازه وارد چینی، بهتر باشد سری هم به بازار خودورهای بزنید. به هر حال جی4 در اینجا به واسطه کابین مناسب، صندوق بسیار جادار و کیفیت رانندگی نسبتا خوب در جایگاه سوم قرار می‌گیرد.

و بالاخره بسترن b30 که از بهای متوسط 140 میلیون تومانی در بازار برخوردار است، در رتبه اول این رقابت قرار می‌گیرد. طراحی ظاهری مناسب و بهره گیری از گیربکس شش سرعته اتوماتیک به همراه کابین نسبتا جادار، از جمله دلایل برتری نسبی بسترن b30 محسوب می‌شوند.

۲۵ سال پیش، در یک مرکز تحقیقات نظامی سری در آزمایشگاه ملی لوس آلاموس، محققان نوع جدیدی از لیزر را آزمایش کردند. هدف تکه ای خیس شده از پوست بدن بز کوهی بود که پوست انسان را شبیه سازی می کرد. این موج قدرتمند لیزر تنها چند میلی ثانیه به طول انجامید اما نوری خیره کننده و صدایی بسیار بلند تولید کرد، انگار که تکه پوست با یک گلوله انفجاری بسیار قوی هدف قرار گرفته شده باشد.

این آزمایشات لیزری اولیه در سال های دهه ۱۹۹۰ بخشی از برنامه پنتاگون برای توسعه روشی موثر و غیرکشنده برای درگیری با اهداف بود، حوزه ای که در آن کمبودهای زیادی حس شده بود. برای مثال، در سال ۲۰۰۸، ارتش ایالات متحده با عجله تفنگ های پینت بال مدل FN303 را برای حفظ نظم در کمپ های بازداشت به خدمت گرفت، هر چند گلوله های این سلاح ها در مقابل شهروندان خشمگین بسیار ضعیف بودند. نکته دیگر این که سلاح های اصطلاحاً «غیر کشنده» می توانند باعث مرگ افراد شوند، همان اتفاق تراژیکی که در سال ۲۰۰۴ در بوستون رخ داد.

لیزر هلیومی-نئونی، اولین نمونه لیزرهای تولید شده

اکنون بعد از حدود یک ربع قرن تحقیق و آزمایش همراه با شکست سلاح های عجیب و غریب که می توان با آن ها یک موزه را پر کرد، پنتاگون از این همه شکست برای ساخت یک سیستم جنگ افزاری غیرکشنده جدید به نام «SCUPLS» استفاده کرده که مخفف عبارت «سیستم لیزری پالس بسیار کوتاه قابل درجه بندی» (Scalable Compact Ultra-Short Pulse Laser System) است.

این سیستم غیر کشنده شباهت زیادی به سلاح به نمایش درآمده در مجموعه فیلم های «پیشتازان فضا» با عنوان phaser است و با توجه به تغییر تنظیمات می تواند برای اخطار دادن، ناتوان کردن موقتی افراد با نور خیره کننده، کر کردن، گیج کردن و یا سوزاندن هدف مورد استفاده قرار گیرد. ساخت این سلاح نقطه ای امیدوار کننده برای نیروهای ارتش ایالات متحده است که می خواهند سلاحی موثر اما غیر کشنده در اختیار داشته باشند و البته مایه نگرانی است برای کسانی که آن را دارای پتانسیل تبدیل شدن به یک وسیله شکنجه دیگر می بینند.

لیزرهای ۱۰۱

به محض این که تکنولوژی لیزری در دهه ۱۹۵۰ تولید شد، ارتش ایالات متحده شروع به تغییر آن ها در مسیر نظامی شدن کرد، تغییری که قرار بود تکنولوژی لیزری را به سلاح هایی جدید و قوی تبدیل کند. اما از همان ابتدا یک مشکل مهندسی همه چیز را خراب کرد و آن هم رسیدن به قدرت کافی بود. اگر چه لیزرها خیلی زود به عنوان یک سلاح علمی تخیلی مورد توجه قرار گرفت اما چنین سلاح های لیزری در دنیای واقعی به حقیقت بدل نشدند. ۳۰ سال به سرعت گذشت و محققان در نهایت راه حلی برای رفع این مشکل پیدا کردند. به جای شلیک اشعه لیزر به طور متوالی، سلاح های لیزری پالس هایی کوتاه اما قدرتمند را شلیک می کردند که قدرت کافی برای بخار کردن لایه بیرونی هدف را داشتند.

محققان امیدوار بودند که این روش فرسایش سطح خارجی بتواند باعث سوراخ شدن کامل سطح هدف شود. اما بار دیگر تکنولوژی لیزری با مشکلی جدید مواجه شد. در حالی که شلیک ابتدایی پالس لیزری پر قدرت لایه بیرونی ماده هدف را بخار می کرد، اما بعد از آن گلوله ای از گاز بسیار داغ به نام پلاسما تولید می شد. این پلاسما تمامی انرژی که بعدها توسط سلاح لیزری در نتیجه شلیک تولید می شد را به خود جذب می کرد و با تشکیل شدن یک سپر، دیگر پالس های شلیک شده هیچگاه به هدف برخورد نمی کردند. طراحان اسلحه بعدها روشی برای استفاده بهینه از این پلاسما اختراع کردند.

آن ها سیستم جدیدی را طرح ریزی کردند که در نتیجه استفاده از پالس لیزری باعث گرم شدن پلاسما و در نهایت منفجر شدن آن می شد. به جای ایجاد کردن یک سوراخ در سطح هدف، این نوع لیزر می توانست انفجار پلاسمایی با اندازه ای متغییر و بدون محدودیت ایجاد کند و این کار تنها با تغییر قدرت لیزر امکان پذیر بود. سلاح جدید دقت بسیار قابل توجهی در شلیک های برد بلند نیز داشت و قدرت آتش آن نیز بسیار بالا بود. ویژگی مهم این سلاح لیزری جدید این بود که تاثیرات آن قابل درجه بندی بود، بدین معنا که می توانست بسیار ضعیف و بی آزار باشد یا آنقدر قدرت داشته باشد که بتواند شخصی را از روی زمین بلند کرده و به زمین بیندازد.

لیزرهای دارای ضربه: PIKL، PCL  و PEP

لیزر PIKL در سال ۱۹۹۲

سازندگان این سلاح جدید کنترل کننده پلاسما را «لیزر کشنده ضربه ای پالسی» (Pulsed Impulsive Kill Laser) یا به اختصار PIKL نامیدند. در سال ۱۹۸۸ این سلاح اولیه الکترونی، بزرگ، سنگین و شکننده ای که برای تولید اولین موج لیزری مورد استفاده قرار می گرفت با یک سخت افزار قدرتمند برای تولید لیزر شیمیایی پالسی (Pulsed Chemical Lase) یا به اختصار PCL جایگزین شد. همانند PIKL، این سلاح نیز یک سلاح لیزری شیمیایی بود که از طریق احتراق در دمای بالای دتوریوم با فلورین بسیار خورنده تولید اشعه می کرد. اما حتی این سلاح لیزری جدید نیز قدرت بالایی نداشت و روزآمدسازی های دیگری نیز در سال ۲۰۰۰ انجام شد که به ساخت «گلوله انرژی پالسی» (Pulsed Energy Projectile) یا PEP منجر گردید.

پس از تقریباً یک دهه توسعه، به نظر می رسید که ایده ساخت یک سلاح لیزری غیرکشنده در حال بدل شدن به واقعیت است. ارتش ایالات متحده می خواست که سلاح لیزری PEP را روی یک خودرو زرهی هامر نصب کرده و از فاصله دو کیلومتری اهدافی را مورد اصابت قرار دهد. اما آزمایش های عملی نشان داد که اگر چه این اشعه های پر صدا ظاهراً خوب و موثر به نظر می رسند اما برای تبدیل شدن به یک سلاح موثر به قدرتی صدها برابر قدرت کنونی نیاز داشتند، از این رو اولین سلاح های لیزری که به سلاح های لیزری به کار رفته در فیلم های علمی تخیلی نزدیک بودند، چندان نیز راضی کننده از آب در نیامدند. اما سلاح لیزری PEP  نیازی به وارد کردن ضربه ای سخت به هدف برای موثر بودن نداشت.

آزمایش این سلاح روی حیوانات نشان داد که انفجار پلاسما باعث ایجاد درد و فلج موقتی در حیوانات می شود. محققان دریافتند که آسیب به اعصاب نتیجه شوک ناشی از موج لیزر یا گرمای آن نیست بلکه در نتیجه پالس الکترومغناطیسی تولید شده در اثر انبساط توپ آتشین پلاسمایی ایجاد می شود. این پالس الکترومغناطیسی به طور مستقیم بر سیستم عصبی هدف تاثیر می گذاشت، درست مانند تاثیر مخربی که اختلالات الکترونیکی بر سیستم های بی سیم می گذارد. این کشف غیر منتظره منجر به تنظیم دقیق تاثیرات سیستم عصبی لیزرهای PEP شد.

سلول های عصبی که درد را انتقال می دهند با نام «نوسی سپتور» (nociceptor) شناخته می شوند و باور محققان این بود که پالس الکترومغناطیسی باعث می شود این گیرنده های عصبی تا نهایت حد ممکن فعال شوند که احساس دردی شدید بدون صدمه واقعی را در پی دارد. این سلاح به شدت بی آزار و دارای قدرت بازدارندگی بسیار بالا بود. علاوه بر درد، انفجار پلاسما باعث اثرات حرکتی بر روی شخص یا همان فلج شدگی موقتی می شد. اما حتی با این قابلیت های جالب نیز در نهایت تیم تحقیقات نظامی به این نتیجه رسید که PEP توانایی ایجاد موج مورد انتظار را ندارد که این موضوع با آسودگی خیال کسانی که ترس داشتند از این تکنولوژی برای شکنجه افراد استفاده شود همراه بود. اما این پایان سلاح های پلاسمایی نبود زیرا خیلی زود این سلاح ها شکلی دیگر به خود گرفتند.

عبور ممنوع

سیستم لیزری PASS

تجهیزات اشعه پرتاب پلاسمایی قدرت کافی برای تبدیل شدن به سلاحی موثر را نداشتند، از این رو محققان بر روی استفاده از خروجی نور این وسایل برای کنترل بصری متمرکز شدند و بدین ترتیب بود که در سال ۲۰۱۳ سیستم سپری آکوستیک پلاسمایی (Plasma Acoustic Shield System) یا به اختصار PASS ساخته شد. این بار هدف متمرکز کردن لیزر در آسمان و تولید یک ضربه موجی پلاسمایی با توالی سریع شبیه تجهیزات آتش بازی بود. این سیستم جدید از یک الگوی برنامه ریزی شده از شلیک پلاسمایی سریع برای تشکیل نوعی دیوار از نورهای خیره کننده بر روی حوزه پوشش خود استفاده می کرد. به جای یک سلاح لیزری شیمیایی، PASS  از یک لیزر جامد با سوخت الکتریکی استفاده می کرد.

اما بار دیگر، حتی با تکنولوژی جدید نیز این لیزرهای اشعه ای قدرت کافی برای ترساندن یا ناتوان کردن اهداف را نداشتند. به جای آن، یک دیوار گیج کننده از نورهای مختلف سپری را برای نظامیان خودی ایجاد می کرد که نیروهای دشمن را از نشانه گرفتن سلاح به سمت آنان باز می داشت. اما مانند دیگر تلاش های صورت گرفته قبل از آن، PASS نیز شکست خورده و پروژه توسط پیمانکار رها شد. اما تیم تحقیقات نظامی سلاح های غیر کشنده گزینه ای دیگر برای سلاح های با پالس کوتاه داشت. این سلاح جدید شیشه جلویی خودروها را نشانه گرفته و رانندگان را از نزدیک شدن به ایستگاه های نظامی باز می داشت. انفجار پلاسمایی باعث خرد شدن شیشه شده و با ایجاد نوری خیره کننده، نزدیک شدن بیشتر را برای راننده غیر ممکن می ساخت.

این سلاح جدید بر محدودیت های اصلی سلاح های گیج کننده لیزری استفاده شده در عراق فائق می آمد. محدودیت این سلاح های این بود که در مسافت های طولانی بسیار کم اثر بودند و در مسافت های کوتاه نیز چنان قدرت اشعه آن ها زیاد بود که می توانست به چشم هدف آسیب جدی وارد کند. اما سلاح لیزیر جدید در هر مسافتی تاثیری مشابه داشت زیرا انفجار پلاسما در همه حال فاصله ای یکسان از چشم های راننده داشت. اما همین سلاح لیزری بدون نیاز به دخالت انسانی نیز خیلی زود فراموش شد اما کار بر روی لیزرهای با پالس کوتاه ادامه یافت.

بیشتر بخوانید: مقامات نظامی ایالات متحده از آزمایش موفقیت آمیز توپ لیزری بر روی هلی کوپتر آپاچی خبر می دهند

لیزر وحشت

در اوایل سال ۲۰۱۸، گروه تحقیقات نظامی سلاح های لیزری غیر کشنده از یک لیزر جدید به نام «تاثیر پلاسمایی تحریک شده با لیزر» (Laser Induced Plasma Effect (LIPE)) رونمایی کرد که شلیک هایی سریع از پالس های پلاسمایی ایجاد می کرد، با شباهتی بسیار به آن کاری که سیستم PIKL در سال ۱۹۹۸ می کرد اما دارای قدرت ماژولار برای حمل کردن سیگنال. رونمایی از این این سیستم لیزری عجیب و غریب نشان داد که یک سیستم دقیق شده می تواند دستوراتی را به اشخاصی در فاصله یک کیلومتری منتقل کند بدون این که باعث شود کسی در فاصله نزدیک دچار کر شدگی موقتی گردد.

در سپتامبر ۲۰۱۸، یک پروژه سه ساله توسط تیم تحقیقاتی مذکور شروع شد که هدف آن تولید نهایی یک سلاح پلاسمایی لیزری غیر کشنده واقعی و کاربردی عنوان شد. سیستم لیزری جدید SCUPLS کاربردی سه گانه دارد: انتقال پیام های صوتی در مسافت های طولانی، تولید امواج کر کننده چه در هوا و چه به سمت هدف و فرسایش گرمایی برای ایجاد درد. در سطح های پایین تر انرژی، این سلاح قادر به تولید هزاران انفجار در کسری از ثانیه خواهد بود. این سلاح جدید نیز مانند PEP، آن قدر کوچک هست که بتوان آن را روی یک خودرو تاکتیکی سبک نصب نمود اما باید قدرت آن بسیار بیشتر از نمونه های قبلی باشد.

قدرت بیشتر به SCUPLS  امکان خواهد داد که بتواند پیام های صوتی معنی دار و قابل درک را به یک کیلومتر آن طرف تر منتقل کند و بخش نوری-صدایی آن ها نیز صدایی با فرکانس بیش از ۱۶۵ دسی بل تولید خواهد کرد که با سروصدای تولید شده در درون یک موتور جت یکسان است. همچنین این سلاح، امواجی ساطع می کند که برای شبکیه چشم بی ضرر بوده و توس چشم جذب نمی شوند که خطر انفجار حدقه چشم را به صفر می رسانند.

اکنون، پدیده لیزرهای پالس کوتاه بسیار بهتر و بیشتر از گذشته درک شده و لیزرهای جدید جامد نیز بسیار ارزان تر، قابل اطمینان تر و قدرتمندتر از لیزرهای شیمیایی قدیمی هستند. اگر چه سیستم لیزری چند منظوره SCUPLS با قدرت لیزری متنوع و غیر کشنده خود بیشتر به سلاحی بیرون آمده از فیلم های علمی تخیلی شبیه است اما این بار امکان تبدیل شدن آن به یک سلاح واقعی بیشتر از هر زمان دیگری است.

بیشتر بخوانید: تانک های لیزری چهارپا: برنامه ارتش ایالات متحده برای جانشین مدرن تانک M1 Abrams

وضعیت گوشی های سری گلکسی A سامسونگ کمی عجیب و غریب شده است. اواخر سال 2014 و ابتدای سال 2015 که برای اولین بار با خانواده گلکسی A آشنا شدیم تکلیف کاملاً روشن بود چون گوشی های گلکسی A3، گلکسی A5 و گلکسی A7 به ترتیب قامت و قدرت مرتب شده بودند. این روند در سال 2016 و 2017 هم تکرار شد جز اینکه یکی دو مدل گلکسی A8 و گلکسی A9 هم آن وسط ها داشتیم.

آخرین روزهای سال 2017 سامسونگ تصمیم گرفت تنوع این خانواده را کم کند و به همین دلیل، گلکسی A8 و مدل پلاس آن را (بررسی دیجیاتو) به جای مدل های قبلی معرفی کرد، ولی با رونمایی از گلکسی A6 و A6 پلاس دوباره اوضاع به هم ریخت. مدل های 2018 گلکسی A7 و گلکسی A9 هم اخیراً به این جمع اضافه شده اند تا کار شما را برای انتخاب مدل مناسب سخت تر کنند، تازه اگر در این بازار رنگارنگ به سامسونگ روی بیاورید.

گلکسی A7 مدل 2018 حدود دو ماه قبل معرفی شد تا سامسونگ هم به جمع سازندگان گوشی هایی با دوربین سه گانه بپیوندد. این گوشی به بازار فوق العاده رقابتی حدود 300 دلار تعلق دارد، جایی که محصولات متنوع و ارزشمندی از برندهای خوش نام چینی مثل هواوی، آنر، شیائومی و اوپو هم دیده می شوند. اما سامسونگ برای متمایز شدن در این بازار چه کرده است؟ بیایید ابتدا مشخصات گلکسی A7 مدل 2018 را با هم مرور کنیم.

• بدنه شیشه ای با فریم پلاستیکی
• نمایشگر 6 اینچی تمام اچ دی با تراکم 411 پیکسل در هر اینچ
• چیپست 8 هسته ای و 14 نانومتری اگزینوس 7885
• 4 یا 6 گیگابایت حافظه رم
• 64 یا 128 گیگابایت حافظه داخلی
• دوربین اصلی سه گانه 24، 8 و 5 مگاپیکسلی
• دوربین سلفی 24 مگاپیکسلی
• باتری 3300 میلی آمپر ساعتی
• اندروید 8 با رابط کاربری سامسونگ اکسپرینس 9
• قیمت حدود 300 دلار (حدود 4 میلیون تومان در بازار کشور)

گلکسی A7 مدل 2018 دو مشخصه اصلی سامسونگ یعنی نمایشگر سوپر امولد و چیپست اگزینوس را با خود دارد و دوربین اصلی سه گانه هم محور اصلی تبلیغات این گوشی به شمار می رود. با این حال سامسونگ چند تصمیم عجیب هم گرفته تا خیلی در مورد این محصول جدید هیجان زده نشوید. در ادامه با بررسی گلکسی A7 مدل 2018 همراه ما باشید.

مورد عجیب شیشه و پلاستیک

زمانی که برای اولین بار گلکسی A7 را در دست می گیرید سبک بودنش جلب توجه می کند، به خصوص با توجه به اینکه ابعاد گوشی در حد گلکسی اس 9 پلاس و حتی کمی بزرگ تر از آیفون XS مکس است. از آنجا که پشت و روی گوشی از شیشه ساخته شده، پس این سبک وزنی تنها یک دلیل می تواند داشته باشد. بله، همان طور که حدس می زنید (یا از چند سطر قبل در خاطرتان مانده) قالب اصلی گلکسی A7 پلاستیکی است و سامسونگ برای جلوه دادنش از پوشش براق استفاده کرده، در حالی که تمام گلکسی A های سال قبل و امسال (حتی گلکسی A6 مدل 2018) فریم آلومینیومی یا بدنه یکپارچه فلزی داشتند.

بدنه شیشه ای همان داستان همیشگی را به همراه دارد. اول اینکه کاملاً شکننده است و از آنجا که انتظار نداریم سامسونگ شیشه مقاومی را روی این گوشی به کار گرفته باشد، بنابراین تهیه قاب محافظ برای گلکسی A7 الزامی است (این مورد را جدی بگیرید چون ما شکستن شیشه پشت گوشی ها را به دفعات تجربه کرده ایم). دومین مسئله هم انباشت لک و اثر انگشت روی بدنه دستگاه است که آن هم با قاب محافظ حل می شود ولی همراه آن، تمام زیبایی های گوشی زیر حجاب می رود، به خصوص رنگ آبی دلربایی که برای بررسی در اختیار ما قرار گرفته بود (دقیقاً همین رنگ را پیش تر در گوشی های هواوی و آنر، به خصوص نوا 3e دیده بودیم).

اگر کاربر قدیمی سامسونگ هستید، دنبال دکمه های تنظیم صدا در سمت چپ بدنه نگردید چون به سمت راست منتقل شده اند. سامسونگ همچنین برای اولین بار (و احتمالاً آخرین بار) به تبعیت از سونی، دکمه پاور مجهز به حسگر اثر انگشت را در بهترین جای ممکن، یعنی لبه ی سمت راست قرار داده که علاوه بر قابلیت دسترسی مناسب، سرعت و دقت خوبی هم دارد. البته صدای کلیک دکمه های ولوم و پاور کمی آزاردهنده است.

دیگر تصمیمات عجیب سامسونگ در گلکسی A7 مانند استفاده از درگاه میکرو USB به جای USB-C و درج لوگوی بزرگ Duos برای اشاره به دو سیم کارت بودن دستگاه در آستانه ورود به سال 2019 میلادی، فقدان هرگونه مقاومت در برابر آب و گرد و غبار با وجود گواهی IP68 در نسل قبلی و دیگر مواردی که برشمردیم، نشان می دهد که گلکسی A7 برخلاف نسل قبل، آن گوشی پریمیومی که انتظارش را داریم نیست و فقط یک موبایل میان رده و نسبتاً ارزان قیمت است که عنوان «دوربین اصلی سه گانه» را یدک می کشد.

بزرگ، درخشان، نه چندان بیکران

نمایشگر درخشان و خوش آب و رنگ گلکسی A7 را می توان یکی از معدود بقایای ابهت خانواده گلکسی A دانست. این صفحه 6 اینچی سوپرامولد با رزولوشن تمام اچ دی (2220×1080 پیکسل) و تراکم 411 پیکسل در هر اینچ به اندازه کافی وضوح و کیفیت دارد که از تماشای هرگونه محتوا روی آن لذت ببرید. حتی اگر این گوشی را کنار پرچمداران سامسونگ مانند گلکسی اس 9 پلاس یا گلکسی نوت 9 قرار دهید، تفاوت کیفیت نمایشگر آنقدرها محسوس نیست. البته تفاوت حاشیه اطراف صفحه در مقایسه با پرچمداران به اندازه کافی محسوس است که استفاده از نام بیکران برای این نمایشگر کمی طنزآمیز به نظر برسد.

ما حداکثر روشنایی نمایشگر گلکسی A7 را در حالت دستی حدود 400 نیت اندازه گرفتیم که البته در حالت خودکار به حدود 600 نیت می رسد. این سطح از روشنایی برای کار کردن با گوشی در اکثر شرایط نوری کفایت می کند و حتی در زیر نور خورشید هم به خاطر نسبت کنتراست بسیار خوب، مشکلی ایجاد نمی شود. نمایشگر همیشه روشن (AOD) و قابلیت فیلتر نور آبی را هم به این موارد اضافه کنید. بدین ترتیب نمایشگر گلکسی A7 را می توان نقطه قوت اصلی آن در نظر گرفت.

پرتوان، اگر خیلی سخت نگیرید

گلکسی A7 گوشی جدیدی است که آخرین نسخه سیستم عامل اندروید را در اختیار ندارد. این گوشی به اندروید 8.0 و رابط کاربری سامسونگ اکسپرینس 9.0 مجهز شده، یعنی همان ترکیبی که الان در گلکسی اس 9 می بینیم. با این حال پرچمداران اخیر سامسونگ حتماً به اندروید 9 (و شاید 10) آپدیت می شوند ولی در مورد گلکسی A7 به عنوان یک میان رده نسبتاً ارزان قیمت نمی توان با اطمینان چنین نظری داد.

حالا اگر خیلی روی آپدیت بودن گوشی جدیدتان حساس نیستید، می توانید از تجربه روان و کم نقص اندروید روی یک گوشی با سخت افزار معمولی لذت ببرید. سامسونگ اکسپرینس با همان امکانات همیشگی یکی از بهترین رابط های کاربری اختصاصی دنیای اندروید به شمار می رود. از شخصی سازی تمام بخش های گوشی با تم ها و پس زمینه های مختلف گرفته تا برنامه های اختصاصی مانند گیم لانچر، فولدر ایمن یا گالری که حتماً با آنها آشنا هستید.

علاوه بر اجرای روان اپ های سیستمی و رابط کاربری، گلکسی A7 به راحتی برنامه های ثالث و حتی بازی های گرافیک بالا را هم اجرا می کند اما قبل از نتیجه گیری در مورد توان سخت افزاری، بهتر است ابتدا نگاهی به نتایج بنچمارک این گوشی بیندازیم. ما مثل همیشه برنامه های آنتوتو، گیکبنچ، پی سی مارک و تری دی مارک را روی این دستگاه اجرا کردیم که نتایج به دست آمده را در تصویر زیر می بینید.

سخت افزار اصلی گلکسی A7 با گلکسی A8 (مدل 2018) یکیست، یعنی چیپست 14 نانومتری و 8 هسته ای اگزینوس 7885، پردازشگر گرافیکی Mali-G71 و چهار گیگابایت حافظه رَم. البته در برخی بازارها می توان گلکسی A7 را با 6 گیگابایت حافظه رَم خرید. بنابراین نتایج مشابهی را هم در تست های سخت افزاری شاهد هستیم. برای مقایسه باید اشاره کرد که گلکسی A8 در تست های فوق به ترتیب امتیازات 115000، 1500، 4360، 5019 و 980 را به دست آورده است.

همان طور که در بررسی گلکسی A8 هم گفتیم، توان پردازش کلی این گوشی نسبت به نسل قبل (گلکسی A7 مدل 2017) به مراتب بهتر شده اما از نظر قدرت پردازش گرافیکی اندکی ضعیف تر عمل می کند (گلکسی A7 قبلی در تست Sling Shot امتیاز 1125 را به دست آورده است). با این حال ما سه بازی وکتور 2، شدو فایت 3 و آسفالت 9 را روی گلکسی A7 اجرا کردیم که دو مورد اول به صورت کاملاً روان به اجرا درآمدند و آسفالت 9 هم با تنظیمات متوسط عملکرد رضایت بخشی داشت. بنابراین می توانید برای اجرای معمول بازی های سه بعدی روی این گوشی حساب کنید.

امکانات ارتباطی گلکسی A7 نیاز تمام کاربران را برآورده می کنند: حداکثر سرعت دانلود 300 مگابیت بر ثانیه در شبکه موبایل، وای فای دو بانده و بلوتوث 5. خوشبختانه درگاه کارت حافظه این گوشی هم مستقل از دو درگاه سیم کارت است و از کارت هایی با حداکثر ظرفیت 512 گیگابایت پشتیبانی می کند.

توانایی پخش صدای گلکسی A7 در همان حدیست که از یک گوشی میان رده با اسپیکر مونو روی لبه پایینی انتظار داریم. افزایش حجم صدا به اعوجاج و نویز منجر می شود و برای تجربه موسیقی با کیفیت باید حتماً از هدفون های حرفه ای استفاده کنید. هدفون موجود درون جعبه این دستگاه هم از نظر کیفیت ساخت و کیفیت صدا در سطح متوسط قرار دارد. جالب اینجاست که گلکسی A7 از استاندارد دالبی اتموس هم پشتیبانی می کند اما نامی از این گوشی در فهرست محصولات وب سایت رسمی دالبی دیده نمی شود، ضمن اینکه فعال کردن این قابلیت تغییر محسوسی را در کیفیت پخش صدا ایجاد نمی کند.

نیم نگاهی به چشم سوم

دوربین اصلی سه گانه را می توان مشخصه اصلی گلکسی A7 نامید که به عنوان نخستین میان رده با این قابلیت معرفی می شود. البته همان طور که در این مطلب هم گفتیم خیلی به تعداد دوربین ها و رزولوشن آنها توجه نکنید، چون موارد مهم تری مثل اندازه و نوع سنسور و گشودگی دیافراگم در کیفیت عکس خروجی نقش دارند. مشخصات چهار دوربین گلکسی A7 به قرار زیر است:

• دوربین اصلی 24 مگاپیکسلی با ضریب اف 1.7 (احتمالاً 1/2.8 اینچی)
• دوربین ثانویه 8 مگاپیکسلی با لنز فوق عریض و ضریب اف 2.4 (احتمالاً 1/4.0 اینچی)
• دوربین تشخیص عمق 5 مگاپیکسلی با ضریب اف 2.2 (احتمالاً 1/5.0 اینچی)
• دوربین سلفی 24 مگاپیکسلی با ضریب اف 2.0 (احتمالاً 1/2.8 اینچی)

طبق مشخصات فوق می توان گفت که شما عملاً یک دوربین اصلی 24 مگاپیکسلی با کیفیت مطلوب را در اختیار دارید. حالا اگر شرایط نوری کاملاً مناسب بود می توانید از لنز فوق عریض برای ثبت منظره های وسیع استفاده کنید و سنسور تشخیص عمق هم که تحت کنترل شما نیست و در مواقع لزوم، خودش فعال می شود. جمعاً می شود گفت که گلکسی A7 دوتا و نصفی دوربین دارد.

رابط کاربری دوربین گلکسی A7 حالت های عکاسی متعددی را در اختیار شما قرار می دهد که با سوایپ به طرفین فعال می شوند. حالت Pro تنظیمات دستی را فعال می کند که متأسفانه قابلیت فوکوس دستی ندارد. حالت Live Focus برای محو کردن پس زمینه به کار می آید. گزینه ای به نام Scene Optimizer هم دیده می شود که ظاهراً قرار است 19 صحنه مختلف را به شکل هوشمند تشخیص داده و تنظیمات مناسب آنها را اعمال کند، ولی در عمل کار خاصی را انجام نمی دهد. بهتر است از این موارد بگذریم و کیفیت عکس های گلکسی A7 را بررسی کنیم.

همان طور که انتظار می رود، عکس ها در نور کافی بسیار جذاب و خوش آب و رنگ هستند. کنتراست عکس ها نسبتاً خوب است و رنگ ها به زیبایی به نمایش در می آیند. البته جزئیات تصویر به اندازه رقم 24 مگاپیکسل نیست و اگر با بزرگنمایی کامل به عکس نگاه کنید، می بینید پردازشگر تصویر گوشی به نقاشی آبرنگ روی آورده است. مشکل کاهش جزئیات در بزرگنمایی کامل، تقریباً در تمام تصاویر دیده می شود.

با این حال اگر عکس ها را بیش از حد بزرگ نکنید، نتیجه قابل قبولی از دوربین اصلی گلکسی A7 خواهید گرفت. در ادامه چند تصویر دیگر را که با این گوشی در نور کافی ثبت شده اند را می بینید:

اما دوربین 8 مگاپیکسلی با لنز عریض به چه کار می آید؟ همان طور که از اسمش پیداست، این دوربین با لنز فوق عریض، فضایی به وسعت 120 درجه را پوشش می دهد و با استفاده از آن می توانید مناظر وسیعی را ثبت کنید. در تصویر زیر می توانید فضای تحت پوشش دوربین اصلی (سمت راست) و دوربین فوق عریض (سمت چپ) گلکسی A7 را با هم مقایسه کنید.

البته بهتر است از لنز فوق عریض فقط در فضاهای باز استفاده کنید چون در محیط های بسته به خاطر انحنای بیش از حد کناره ها، تصویر حالت نامناسبی خواهد داشت. همچنین توجه داشته باشید که دوربین ثانویه قابلیت فوکوس خودکار ندارد و با فوکوس ثابت عکس می گیرد.

دوربین سوم که در واقع فقط یک سنسور عمق سنج است، وظیفه جداسازی سوژه از پس زمینه را دارد و در این زمینه هم خوب عمل می کند. مقدار محو شدن پس زمینه را می توانید قبل یا بعد از ثبت عکس به دلخواه تنظیم کنید. در زیر عکسی که در دو حالت عادی (راست) و لایو فوکوس (چپ) ثبت شده را می بینید.

البته همچنان علت وجود دوربین سوم برای عمق سنجی در هاله ای از ابهام قرار دارد، چون اکثر شرکت ها از جمله خود سامسونگ می توانند تنها با یک دوربین، این افکت را با همین سطح از دقت، شبیه سازی کنند. به عنوان مثال در ادامه عکس پرتره با دوربین اصلی (به کمک دوربین سوم) و سپس پرتره با دوربین سلفی را می بینید.

حالا نوبت به عکاسی شبانه می رسد، جایی که پیکسل های کوچک و اپرچر بسته آفت دوربین های موبایل هستند. دوربین اصلی گلکسی A7 به خاطر حسگر کوچک و رزولوشن بالا، پیکسل های بسیار کوچکی دارد (حدود 0.9 میکرون) که برای جذب نور در محیط تاریک، کافی نیستند. با این حال اگر صبر و حوصله به خرج دهید می توانید تصاویر قابل قبولی را با آن ثبت کنید. وضعیت دوربین ثانویه کمی بحرانی است، به گونه ای که پیشنهاد می کنیم کلاً قید تصاویر فوق عریض شبانه را بزنید.

در مجموع باز هم تأکید می کنیم که دوربین سه گانه گلکسی A7 برای کاربر نهایی آنقدرها هم کاربرد ندارد که سامسونگ روی آن مانور می دهد. بهتر است به جای تعبیه دوربین های متعدد، یک دوربین حرفه ای با سنسور پیشرفته داشته باشیم که در تمام شرایط بتوانیم روی آن حساب کنیم.

همراه یک روزه

گلکسی A7 باتری 3300 میلی آمپر ساعتی لیتیوم-پلیمری دارد که در مقایسه با باتری 3600 میلی آمپر ساعتی نسل قبل و باتری 3500 میلی آمپر ساعتی گلکسی A8 پلاس، به ترتیب 300 و 200 میلی آمپر ساعت کمتر شده. به همین دلیل شاهد اختلاف 1 و 2 ساعته در شارژدهی این گوشی در تست باتری PCMark نسبت به موارد یادشده هستیم.

البته با همین مقدار شارژدهی هم به راحتی می توانید از یک روز کاری سنگین به سلامت عبور کنید. تجربه ما نشان داد گلکسی A7 در صورت استفاده معمول حدود یک روز و نیم دوام می آورد که برای اکثر کاربران کفایت خواهد کرد. متأسفانه علاوه بر تحمل درگاه میکرو USB، باید فقدان فناوری شارژ سریع را هم در این گوشی تحمل کنید. شارژر 7.75 واتی همراه گوشی هم به حدود دو ساعت و نیم زمان نیاز دارد تا شارژ باتری گلکسی A7 را از صفر به صد برساند.

هر آنچه گفتیم

گلکسی A7 مدل 2018 دیگر با انتظارات ما از یک موبایل پریمیوم فاصله گرفته و محصولی که قرار بود فاصله بین میان رده های معمول و پرچمداران را پر کند، حالا فقط یک گوشی متوسط است که به سختی با رقبای چینی دست و پنجه نرم می کند. البته گلکسی A7 موبایل زیبایی است، ولی به نظر من مشتریان این بخش از بازار بیشتر به کارآیی اهمیت می دهند تا زیبایی.

سامسونگ از گلکسی A7 به عنوان یک موبایل عکاسی محور یاد می کند، ولی در این حوزه هم به سختی می توان مزیت رقابتی خاصی را برای این گوشی متصور شد. اول اینکه این گوشی سه تا دوربین ندارد چون یکی از آنها در اختیار شما نیست. دوربین ثانویه با لنز فوق عریض هم فقط در شرایط نوری بی نقص می تواند عکس های لندسکیپ خوبی بگیرد. بنابراین در اکثر شرایط فقط می توانید روی دوربین اصلی 24 مگاپیکسلی حساب کنید که انصافاً در این رده قیمتی، امتیاز قبولی را می گیرد.

فریم پلاستیکی، بدنه شیشه ای شکننده و آسیب پذیر در برابر آب، سخت افزار مشابه نسل قبل و فقدان درگاه USB-C را می توان از جمله مواردی برشمرد که در یک میان رده پریمیوم انتظارشان را نداریم. با این حال نمایشگر فوق العاده، سخت افزار مناسب برای استفاده روزمره، دوربین اصلی با کیفیت، شارژدهی خوب باتری و پشتیبانی از فناوری دالبی اتموس را می توان از نقاط قوت گلکسی A7 برشمرد. در ادامه فهرست نقاط قوت و ضعف این گوشی را مرور می کنیم.

نقاط قوت گوشی سامسونگ گلکسی A7 مدل 2018

• وزن کم
• طراحی زیبا
• نمایشگر فوق العاده
• دوربین اصلی با کیفیت
• دوربین ثانویه با لنز فوق عریض
• درگاه کارت حافظه مستقل
• سخت افزار مناسب برای استفاده روزمره
• شارژدهی مناسب باتری

نقاط ضعف گوشی سامسونگ گلکسی A7 مدل 2018

• فریم پلاستیکی
• بدنه شکننده
• فقدان مقاومت در برابر آب و گرد و غبار
• استفاده از درگاه میکرو USB
• پردازشگر گرافیکی نسبتاً ضعیف
• عملکرد ضعیف دوربین ثانویه در نور کم
• فقدان فناوری شارژ سریع